View total number of facebook share and facebook like

To see total number of facebook share and facebook like, you can go to this link

https://graph.facebook.com/?id=YOUR_WEB_SITE

e.g.

if i want to see stat of https://hoonapp.com/gem, i just navigate to

https://graph.facebook.com/?id=https://hoonapp.com/gem

then i can see how much people share and like my page.

how to migrate git repository from one git server to another git server

We can by simply migrate git repository from one git server to another git server using the git mirror mode. There are just 3 steps to do.

$ git clone --mirror OLD_GIT_REPO.git
$ cd OLD_GIT_REPO
$ git push --mirror NEW_GIT_REPO.git

มีชีวิตเพื่ออะไร

ชีวิตที่อยู่เพื่อเงิน คุณจะต้องทุกข์มาก
ชีวิตที่อยู่เพื่อลูก คุณจะต้องเหนื่อยมาก
ชีวิตที่อยู่เพื่อความรัก คุณจะต้องเจ็บปวดมาก
ชีวิตที่ต้องเปรียบเทียบแข่งขัน คุณจะรู้สึกยิ่งต้อยต่ำ

ชีวิตที่อยู่ด้วยความดี คุณจะอยู่อย่างไม่เห็นแก่ตัว
ชีวิตที่อยู่กับปัจจุบัน คุณจะอยู่อย่างโปร่งสบาย
ชีวิตที่อยู่อย่างใจกว้างให้อภัย คุณจะอยู่อย่างมีความสุข
ชีวิตที่อยู่ด้วยความเมตตา คุณจะอยู่อย่างเบิกบานแจ่มใส
ชีวิตที่อยู่อย่างพอเพียง คุณจะอยู่อย่างคนมั่งมีร่ำรวย



ที่มา forward email

Add pop-up to ask for username and password [node.js] [express.js] [authorization]

To authorize user with basic username and password pop-up like this is really easy on express.js

You just put this code before doing the routes configuration.

var app = express();

//-----------------------------------

// attach middlewares

//-----------------------------------

app.use(function(req, res, next) {

// define username and password here

var auth = { username: 'username', password: 'password' };

var b64auth = (req.headers.authorization || '').split(' ')[1] || '';

var [username, password] = new Buffer(b64auth, 'base64').toString().split(':');

// Verify username and password are correct

if (!username || !password || username !== auth.username || password !== auth.password) {

res.set('WWW-Authenticate', 'Basic realm="nope"');

return res.status(401).send('Unauthorized');

} else {

return next();

}

});

18 กฏแห่งการใช้ชีวิตของ องค์ดาไล ลามะ

5 โรคสุดฮิตของผู้สูงอายุ

1. เวียนศีรษะ

เป็นอาการที่พบได้บ่อยในผู้สูงอายุ มักเป็นๆหายๆ บางครั้งอาจมีอาการบ้านหมุน คลื่นไส้อาเจียน ซึ่งสาเหตุของอาการเวียนศีรษะนั้น เกิดจากปัจจัยที่เกี่ยวกับการควบคุมการทรงตัวของร่างกาย


สิ่งกระตุ้นที่ทำให้สูญเสียการทรงตัวเร็วขึ้น

โรคที่มีผลต่อระบบไหลเวียนโลหิต เช่น โรคเบาหวาน โรคความดันสูง หรือโรคหัวใจ ที่ทำให้เกิดการตีบของหลอดเลือด เลือดจึงไหลไปเลี้ยงอวัยวะทรงตัวหูชั้นในได้ไม่ดี หรือไปเลี้ยงสมองที่ทำหน้าที่ควบคุมการทรงตัวได้ไม่เพียงพอ

สำหรับผู้ที่มีอาการเดินเซ เวียนศีรษะ ไม่ควรให้นั่งหรือนอนอยู่เพียงอย่างเดียว แต่ควรได้เดินไปทำกิจวัตรประจำวันด้วย แต่ต้องมีคนคอยดูแลอย่างใกล้ชิด และไม่ควรพยุงตลอดเวลา เพราะจะทำให้ผู้สูงอายุไม่สามารถเดินเองได้



2. โรคกระดูกพรุน

เป็นโรคที่พบในผู้สูงอายุทุกคน อันมีสาเหตุสำคัญจากการทำงานของฮอร์โมนที่ลดลง


สิ่งกระตุ้นที่ทำให้เป็นโรคกระดูกพรุน

1. ไม่ได้รับแคลเซียมเพียงพอ
2. กรรมพันธุ์
3. การใช้ยาสำหรับโรคบางอย่างทำให้เกิดการลดความหนาแน่นของกระดูก เช่น ยาคอร์ติโซน
4. การสูบบุหรี่หรือดื่มสุราเป็นประจำ
5. ดื่มเครื่องดื่มที่มีคาเฟอีน เช่น ดื่มชา หรือกาแฟ ซึ่งมีผลทำให้กระดูกเสื่อมง่าย
6. ขาดการออกกำลังกาย
7. ขาดวิตามินดี เพราะในวิตามินดี มีความจำเป็นในการดูดซึมแคลเซียมไปใช้


ทำอย่างไรให้ห่างไกลโรคกระดูกพรุน

1. ออกกำลังกายเป็นกิจวัตร
2. ควรรับประทานอาหารที่มีแคลเซียมสูง เช่น ปลากระป๋องปลาเล็กปลาน้อยหรือดื่มนมพร่องมันเนยผักผลไม้เป็นต้นมา
3. งดดื่มสุราและงดสูบบุหรี่



3. โรคข้อเสื่อม

เกิดจากการเปลี่ยนแปลงที่กระดูกอ่อนผิวข้อเป็นหลัก โดยมากมักเป็นที่ตำแหน่งข้อ คือ มีอาการปวดและเป็นหลังจากที่มีการใช้ข้อมากกว่าปกติ อาจมีอาการเจ็บด้านใดด้านหนึ่งของข้อได้ หรืออาจมีอาการบวมแดง แต่เมื่อได้พักอาการปวดก็จะลดลงหรือหายไป แต่อาการจะเป็นๆหายๆ ขึ้นอยู่กับการใช้งานข้อนอก จากนี้ยังมีอาการข้อฝืดเกิดขึ้นจากการหยุดการเคลื่อนไหวข้อเป็นเวลานาน เช่น นั่งท่าเดียว นั่งสมาธิและนั่งพับเพียบฟังเทศน์ เป็นต้น


ทำอย่างไรให้ห่างไกลโรคข้อเสื่อม

1. หมั่นออกกำลังกาย บริหารกล้ามเนื้อให้แข็งแรง
2. เข้าห้องน้ำไม่ควรนั่งยอง ควรปรับเปลี่ยนเป็นชักโครก หรือหาม้าสามขา มาคร่อมบนส้วมซึม
3. ไม่ควรนั่งกับพื้น หรือทำกิจกรรมที่ต้องก้มเป็นเวลานาน
4. หลีกเลี่ยงการขึ้นบันไดหรือที่สูงชัน
5. หลีกเลี่ยงการยกของหนัก

4. โรคสมองเสื่อม

เป็นโรคที่มักพบในผู้สูงอายุ เกิดได้จากหลายสาเหตุ ทั้งแก้ไขได้ เช่น เกิดจากการขาดสารอาหารบางชนิด หรือแก้ไขไม่ได้ เช่น โรคอัลไซเมอร์


ทำอย่างไรให้ห่างไกลโรคสมองเสื่อม

1. งดเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ทุกชนิด
2. ระวังการใช้ยาเอง ควรให้แพทย์เป็นผู้สั่งยาทุกครั้ง และควรนำยาที่รับประทานเป็นประจำไปให้แพทย์ดูเพื่อกันการสั่งยาซ้ำซ้อน
3. หมั่นไปตรวจสุขภาพเป็นประจำทุกปี และเจาะเลือดตรวจหาประวัติและไขมันในเลือดสูง
4. ออกกำลังกายเป็นประจำ
5. หากิจกรรมที่ทำให้ผ่อนคลายความตึงเครียดและชะลอภาวะสมองเสื่อม เช่น ดนตรีบำบัด เต้นรำ เล่นเกมฝึกสมอง กลิ่นบำบัด และการออกกำลังกายที่ฝึกความสำพันธ์ของร่างกายและการสั่งงานของสมองซีกซ้ายและขวา



5. โรคซึมเศร้า

เป็นอาการเจ็บป่วยทางจิตใจที่สำคัญซึ่งไม่อาจมองข้ามได้ เพราะโรคซึมเศร้าเป็นสาเหตุหนึ่งของการฆ่าตัวตาย

ทำอย่างไรให้ห่างไกลโรคซึมเศร้า

1. หลีกเลี่ยงการอยู่คนเดียว
2. พยายามปรับตัวให้เข้ากับการเปลี่ยนแปลงต่างๆที่เกิดขึ้นในวัยนี้
3. ทำกิจกรรมหรืองานอดิเรก รวมทั้งทำกิจกรรมเข้าสังคมร่วมกับผู้อื่น
4. หากอาการไม่ดีขึ้นควรพบแพทย์เพื่อขอคำแนะนำ

ที่มา forward email

หุ้นดีที่ถูกมองข้าม hidden gems stocks หรือ หุ้นผ้าขี้ริ้วห่อทอง

ในตลาดหลักทรัพย์นั้นมีหุ้นกลุ่มนึงที่มีสินทรัพย์แฝงอยู่จำนวนมาก บางบริษัทมีสินทรัพย์แฝงมูลค่ามากกว่ามูลค่าของตัวบริษัทซะอีก

เรามาดูกันครับ ว่าหุ้นที่มีสินทรัพย์แฝง (hidden gems stocks หรือ หุ้นผ้าขี้ริ้วห่อทอง) นั้นมีตัวไหนกันบ้าง

*ข้อมูลราคา ณ วันที่ 16 กค 2020

หุ้นที่มีสินทรัพย์แฝง

จากเว็บไซต์ https://hoonapp.com/gem เราสามารถดูหุ้นที่มีสินทรัพย์แฝงได้ โดยจากรูปด้านบน

• ราคา คือ ราคาปิดล่าสุด
• Gems (%) คือ อัตราส่วนมูลค่าแฝง ถ้ามากกว่า 100 แสดงว่าหุ้นตัวนั้นๆ ถือสินทรัพย์ที่มีค่ามากกว่ามูลค่าตัวเองอยู่

ตัวอย่างหุ้นที่น่าสนใจ



INTUCH

หุ้น INTUCH 1 หุ้น ราคา 57 บาท แต่ถือหุ้นตัวอื่นๆ มูลค่า 70.60 บาท ซึ่งมีมูลค่ามากกว่าราคาหุ้น INTUCH 123.85%

QH

หุ้น QH 1 หุ้น ราคา 2.16 บาท แต่ถือหุ้นตัวอื่นๆ มูลค่า 4.26 บาท ซึ่งมีมูลค่ามากกว่าราคาหุ้น QH 197.09%

BA

หุ้น BA 1 หุ้น ราคา 6.20 บาท แต่ถือหุ้นตัวอื่นๆ มูลค่า 11.24 บาท ซึ่งมีมูลค่ามากกว่าราคาหุ้น BA 181.36%

กรุงศรีหุ้นปันผล (KFSDIV) กองทุนรวมหุ้นปันผลยอดฮิตในอดีต

ผมเชื่อว่านักลงทุนหลายคนน่าจะรู้จักคุ้นเคยกับกองทุนรวมกรุงศรีหุ้นปันผล (KFSDIV) หรือพี่น้องฝาแฝดของกองทุนรวมกรุงศรีหุ้นระยะยาวปันผล (KFLTFDIV) เป็นอย่างดี เพราะในอดีตเคยเป็นกองทุนที่ฮิตมาก แต่ระยะหลังๆ 3 ปีที่ผ่านมาผลงานเริ่มแผ่วลงไป



ผลงานแผ่วช่วงปี 2013-2016

จากกราฟด้านล่างช่วงปี 2013-2016 ผลการดำเนินงานของ KFSDIV ไม่ค่อยดี ทำให้บางคนตัดสินใจสลับเงินไปลงทุนกับ บลจ อื่นแทน

ที่มา www.krungsriasset.com

สาเหตุที่ผลการดำเนินงานของ KFSDIV ไม่ค่อยดีอาจจะมาจากหลายสาเหตุ ไม่ว่าจะเป็นการเปลี่ยนแปลงผู้จัดการกองทุน กองทุนมีการขายหุ้นร้านสะดวกซื้อออกไปเพราะปัญหาเรื่องธรรมาภิบาล ณ ตอนนั้น และได้สลับเงินไปลงทุนกับหุ้นพลังงาน ประกอบกับราคาน้ำมันเป็นช่วงขาลงพอดี



ผลงานเริ่มดีขึ้น

ในช่วง 1 ปีที่ผ่านมา ผลงานของ KFSDIV เริ่มดีขึ้น และทำผลงานได้ดีกว่า SET INDEX ดังรูป

ที่มา www.krungsriasset.com

ซึ่งน่าจะเป็นสัญญาณที่ดีและสามารถคาดหวังได้ว่าอนาคตน่าจะทำได้ดีกว่าช่วงปี 2013-2016  อาจจะมาจากการทำงานของทีมผู้บริหารชุดใหม่เริ่มลงตัวขึ้น



KFSDIV เทียบกับกองทุนคู่แข่ง

ผมลองเทียบ KFSDIV กับกองทุนอื่นๆ ที่ลงทุนในหุ้นไทยโดยใช้เครื่องมือจากเว็บ morningstarthailand.com และเลือก Category = Equity Large Cap และเรียงลำดับตาม Morningstar Rating Overall พบว่า KFSDIV นั้นอยู่อันดับที่ 20 - 30 จากทั้งหมด 200 กว่ากองทุนครับ แสดงว่า ยังมีอีกหลายกองทุนที่ทำผลงานได้ดีกว่า KFSDIV แต่ก็มีอีกหลายกองทุนเช่นกันที่ทำผลงานได้แย่กว่า KFSDIV (เปรียบเทียบแบบคร่าวๆนะครับ) โดย KFSDIV นั้นได้ Morningstar Rating Overall 4 ดาวครับ

ที่มา morningstarthailand.com

ข้อด้อยของ KFSDIV ในมุมมองของผม

ขอเริ่มจากข้อด้อยก่อน และจะกร่าวถึงข้อเด่นทีหลังนะครับ ซึ่งในมุมมองของผม KFSDIV มีข้อด้อยดังนี้

• ค่าธรรมเนียมแพงกว่ากองทุนอื่นๆ ที่มีลักษณะคล้ายกัน
• ผลงานไม่ติด Top 10

ข้อดีของ KFSDIV ในมุมมองของผม

• มีรายงานสรุปกองทุนประจำเดือนให้นักลงทุนได้อ่าน (สามารถดาวน์โหลดได้ที่เมนู ภาวะตลาดกองทุน KFSDIV จากเว็บ https://www.krungsriasset.com/th/FundDetail.html?fund=KFSDIV)

• Portfolio Turnover Ratio ค่อนข้างต่ำ โดยจากรายงานประจำปี 2560 นั้น Portfolio Turnover Ratio ของ KFSDIV มีค่า 24.6% ซึ่งถือว่าน้อยมาก (Portfolio Turnover Ratio คือความถี่ในการเปลี่ยนหุ้นใน 1 ปี เช่น ถ้า KFSDIV ถือหุ้น 100 ตัว แสดงว่าใน 1 ปี KFSDIV จะขายหุ้น 24-25 ตัว เพื่อซื้อหุ้นตัวใหม่) สำหรับผมแล้ว Portfolio Turnover Ratio ต่ำๆ น่าจะดีเพราะหมายความว่า กองทุนเน้นถือยาวจริงๆ และจะเป็นการประหยัดค่าใช้จ่ายในการซื้อขายหุ้นด้วย

• กองทุนมีการจ่ายเงินปันผลให้กับนักลงทุนทุกปีตั้งแต่ปีที่ก่อตั้ง (2550) และจ่ายเงินปันผล 4 ครั้ง (ทุกไตรมาส) เกือบทุกปี ซึ่งหลายๆ คนน่าจะชอบ KFSDIV ที่ตรงนี้ครับ

ที่มา www.wealthmagik.com

• กองทุนมีการถือหุ้นในทุกอุตสาหกรรม และถือหุ้นไม่มาก ไม่น้อยจนเกินไป (ล่าสุดถือ 40 ตัว) ดังรูปด้านล่าง

ที่มา www.wealthmagik.com

สร้าง Passive Income อย่างง่ายๆด้วยกองทุน KFSDIV

Passive Income หรือรายได้โดยที่เราไม่ต้องทำงานนั้น เราสามารถสร้างได้โดยการทะยอยออมเงินแต่ละเดือนลงไปในกองทุน KFSDIV ครับ (หรืออาจจะลงทุนในหุ้นหรือกองทุนอื่นๆ ก็ได้เช่นกัน)

ตัวอย่าง

• ออมเงินเดือนละ 6,000 บาททุกเดือนในกองทุน KFSDIV
• ระยะเวลา 20 ปี 
• เงินปันผลได้ปีละ 8% และในช่วง 20 ปี เราจะนำเงินปันผลไปลงทุนต่อในกองทุน KFSDIV (re-investment)

future value calculator

จากรูป future value calculator (from http://www.thecalculatorsite.com/articles/finance/future-value-formula.php)

• ณ ปีที่ 20 เราจะมีเงินทั้งสิ้น 3,534,122.49 บาท
• กองทุน KFSDIV น่าจะปันผล 8% ดังนั้นเราจะได้เงินปันผล 282,729 บาทต่อปี หรือเดือนละ 23,560 บาทโดยที่เราไม่ต้องทำงานประจำ
• จากตัวอย่าง ถ้าเราออมเงินมากกว่าเดือนละ 6,000 บาท ก็จะได้ Passive Income มากกว่าค่าข้างต้นครับ

ธรรมะจากฝน

from fwd mail

M-CHAI อัพไซต์ไม่น่าจะต่ำกว่า 5 เท่า

m-chai หรือโรงพยาบาลมหาชัยที่ตอนนี้มีโรงพยาบาลในเครือ 6 แห่ง เตรียมที่จะสร้างโรงพยาบาลพรีเมี่ยมขนาดใหญ่ 550 เตียง (ขนาดเท่าโรงพยาบาลบำรุงราษฎร์) บนถนนพระราม 4 มูลค่าโครงการ 15,000 ล้านบาท (คาดว่าจะอยู่ในโครงการ One Bangkok) ซึ่งจะยื่น EIA ปลายปีนี้ และจะเปิดเฟสแรกปลายปี 2562 โดยจะถือหุ้น 42% และส่วนที่เหลือน่าจะเป็นกลุ่มเสี่ยเจริญ

โดยเงินลงทุนส่วนใหญ่จะมาจากการกู้ แบ่งเป็น 

1.ส่วนของผู้ถือหุ้นใน บ.ร่วมทุนแห่งนี้จำนวน 1,050 ล้านบาท จากทั้งหมด 2,500 ล้านบาท >> m-chai วางแผนที่จะกู้เพื่อมาใส่เงินก้อนนี้ และจะทำให้ D/E เพิ่มเป็น 2.04 เท่า

2.พอทุกฝ่ายใส่เงินเข้าไปแล้ว บ.ร่วมแห่งนี้ก็จะทำ project finance ต่ออีก 4,500 ล้านบาทมาสร้างโรงพยาบาล

3.หลังจากเปิดเฟสแรกแล้ว ก็จะทยอยนำเงินสดจากการดำเนินงานมาลงทุนต่อจนครบ 15,000 ล้านบาท 

จึงทำให้การลงทุนครั้งนี้ M-chai อาจไม่ต้องเพิ่มทุน หรือหากเพิ่มก็คงไม่มากนัก ทีนี้ก็จะเหลือแค่ค่าเสื่อมกับดอกเบี้ยที่อาจทำให้บริษัทขาดทุนในช่วงปี 2562-2564 และจะกลับมาทำกำไรได้ในปี 2565 จำนวน 171 ล้านบาท และเพิ่มเป็น 640 ล้านบาทในปี 2566 (ตามความเห็นของที่ปรึกษาทางการเงิน, แคปปิ ตอล ลิ้งค์ แอ๊ดไวเซอรี่ จำกัด)



ซึ่งพอคิดส่วนแบ่งกำไรตามสัดส่วนการลงทุนที่ 42% ก็จะรับรู้กำไรปี 2566 เข้ามาในงบ 269 ล้านบาท และเมื่อรวมกับกำไรของ M-chai ปี 2559 ที่ 173 ล้านบาท ให้เติบโตปีละ 10% ต่อปี จะได้กำไรปี 2566 ที่ 336 ล้านบาท เมื่อรวมกับส่วนแบ่งกำไรจากโรงพยาบาลใหม่นี้ก็จะทำให้กำไรปี 2566 อยู่ที่ 605 ล้านบาท ซึ่งหากให้ p/e ใกล้เคียงกลุ่มการแพทย์แบบ conservative ที่ 25 เท่า (BH อยู่ที่ 36 เท่า) จะได้ marketcap = 15,125 ล้านบาท หรือคิดเป็นราคาต่อหุ้นที่ 1,260 บาท ภายในปี 2566 เทียบกับราคาปัจจุบันที่ 224 บาท



อย่างไรก็ดี ประมาณการเบื้องต้นนี้ อิงตามการประเมินของที่ปรึกษาทางการเงินเป็นหลัก หากโรงพยาบาลแห่งนี้ทำกำไรได้ช้ากว่าที่คาด อาจทำให้ใช้เวลานานกว่านี้กว่าที่ราคาจะไปแตะ 1,260 บาท แต่ความเห็นส่วนตัวเชื่อว่าโครงการนี้มีโอกาสประสบความสำเร็จสูงมากมาก เพราะว่าตั้งอยู่ในโครงการ One bangkok ของ tcc group ที่มีมูลค่าโครงการรวม 120,000 ล้านบาท โดยจะเป็นทั้งแหล่งท่องเที่ยวที่สำคัญ + ศุนย์รวมโรงแรม + ออฟฟิส + คอนโด รวมแล้วจุคนได้ประมาณ 60,000 คน ซึ่งแน่นอนว่าคนเหล่านี้หากป่วยคงมองโรงพยาบาลแห่งนี้เป็นอันดับแรก อีกทั้ง CEO ของบริษัทร่วมทุนแห่งนี้คือ นายแพทย์สิน อนุราษฎร์ ซึ่งเคยเป็นผู้อำนวยการด้านการแพทย์ให้กับโรงพยาบาลบำรุงราษฎร์ จึงน่าจะทำให้ทุกๆอย่างออกมาได้ไม่แพ้บำรุงราษฎร์ (บำรุงราษฎร์มีกำไรปี 2559 ที่ 3626 ล้านบาท ซึ่งด้วยขนาดโรงพยาบาลใหม่แห่งนี้ที่มีขนาดเท่ากัน แต่ทำเลดีกว่ามาก + อยู่ในดงพนักงานออฟฟิศที่มีประกันบริษัททุกคน + ดงโรงแรมคอนโดและที่ท่องเที่ยว จึงเชื่อว่ากำไรที่ 640 ล้านบาทในปี 2566 นั้น น่าจะทำได้สบายๆ)



ทั้งนี้ทั้งนั้นทาง m-chai ยังไม่ได้แจ้งอย่างเป็นทางการว่าโรงพยาบาลแห่งนี้จะอยู่ที่ไหน หรือร่วมทุนกับใคร แจ้งแต่เพียงว่าจะอยู่บนถนนพระราม 4 แต่สาเหตุที่ผู้เขียนคิดว่าจะอยู่ในโครงการ One bangkok และร่วมทุนกับกลุ่มเสี่ยเจริญ คือ 

1.ในรายงานแจ้งว่าโครงการจะอยู่ในย่านศูนย์กลางทางธุรกิจและพาณิชยกรรม บนถนนพระรามที่ 4

2.ในรายงานแจ้งว่าอาคารตั้งอยู่ในโครงการมาสเตอร์แพลน โดยผู้พัฒนาอสังหาริมทรัพย์ชั้นนำของภูมิภาคมีการดูแลรักษาสภาพแวดล้อมที่ดีทั่วทั้งโครงการ มีสวนสาธารณะขนาดใหญ่อยู่ใกล้เคียง + ที่ดินอยู่ติดถนนพระราม 4 ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของโครงการของผู้พัฒนาโครงการ พื้นที่โครงการจะแยกเป็นอาคารออกจากส่วนอื่น ๆ ซึ่งมี ทางเข้าออกเป็นของตัวเอง

3.บ.ร่วมแห่งนี้ได้มีการทำสัญญาเช่าช่วงที่ดินและการพัฒนา โดยวัตถุประสงค์ของสัญญาคือ "ผู้พัฒนาโครงการต้องการจะให้เช่าช่วงที่ดินส่วนหนึ่งของโครงการของผู้พัฒนาโครงการ"

4.ที่ตั้งของโรงพยาบาลจะเป็นสัญญาเช่าช่วง 30+30 ปี ซึ่งตรงกับที่ดินแปลง one bangkok



ซึ่งผู้เขียนมองว่าราคาที่ลดลงมาอย่างหนักกว่า 33% จากต้นปีที่ 328 บาท มาอยู่ที่ 224 บาท ณ เวลาเขียน ส่วนหนึ่งจากความกังวลเรื่องแผนลงทุนนี้ ว่าจะสร้างผลขาดทุนในช่วงแรก แต่มองข้ามอนาคตที่สดใจนั้น เป็นโอกาสในการเข้าลงทุนที่ดีมาก



ปล. อย่าลืมตั้ง See First นะครับ (สำหรับมือถือกดตรงปุ่ม following หน้าแรกเพจ แล้วเลือก See first) จะได้ไม่พลาดทุกโพสต์ เพราะช่วงนี้เฟสบุ๊คลดเปอร์เซ็นต์การเข้าถึงของเพจต่างๆ ลงมาก



โดย หุ้นลับ (facebook.com/hoonlub)

พออายุใกล้ 70 ข้าพเจ้า เรียนรู้ สิ่ง 7 สิ่งในชีวิต

เจ้าผู่ชู นักเขียนอักษรพู่กันจีน ชื่อดัง ได้บันทึกถึงความรู้สึกที่มีต่อชีวิตเมื่อผ่านเข้า วัย 70 ซึ่งมีสาระน่าสนใจดังนี้

"พออายุใกล้ 70 ข้าพเจ้า เรียนรู้ สิ่ง 7 สิ่งในชีวิต"



1. ต้องอยู่ให้รอด

ดวงอาทิตย์ขึ้นแล้วตก อยู่อีก 1 วัน เหลือน้อยลง 1 วัน สุขอีก 1 วัน กำไร 1 วัน



2. ต้องอยู่ให้มีความสุข

ตำแหน่งสูง มิสู้มีรายได้สูง รายได้สูง มิสู้อายุยืน อายุยืน มิสู้มีความสุข..ขอให้มีความสุข เพราะความสุขคือเงินสด นอกนั้นแค่กระดาษเช็ค



3. ต้องเป็นของเราเอง

หมายถึง ไม่ใช่เป็นของคนอื่น หรือ ยืมของคนอื่นมาใช้ ตำแหน่งเป็นของชั่วคราว เกียรติยศเดี๋ยวก็ผ่านไป สุขภาพเท่านั้นที่เป็นของเรา



4. ไม่เหมือนกัน ย่อมไม่เหมือนกัน

ความรักที่พ่อแม่ให้กับลูกไม่มีขีดจำกัด แต่ ความรักของลูกต่อพ่อแม่มีขีดจำกัด ลูกๆ ป่วย พ่อแม่กลุ้มใจ พ่อแม่ป่วย แค่ลูกๆ มาเยี่ยมมาถามไถ่ ก็พอใจแล้ว ลูกๆ ใช้เงินของพ่อแม่ สมเหตุสมผล พ่อแม่จะใช้เงินของลูกๆ ต้องมีเหตุมีผล บ้านของพ่อแม่ก็คือบ้านของลูกๆ บ้านของลูกๆ ไม่ใช่ บ้านของพ่อกับแม่ ไม่เหมือนกันก็คือไม่เหมือนกัน พ่อแม่ที่เข้าใจจะถือเอาความกตัญญู กตเวทีของลูกๆ เป็นจิตอาสาและความสุข ไม่หวังการตอบแทน หากหวังการตอบแทน นั่นคือหาทุกข์ใส่ตัว



5. อย่าคาดหวังใคร

ยามป่วยอย่าคาดหวังใคร แม้แต่ลูกๆ "ไม่มีลูกกตัญญูหน้าเตียงคนป่วยเรื้อรังหรอก"

คาดหวังคู่ชีวิตหรือ เขาเองก็เอาตัวไม่รอดอยู่แล้ว ที่คาดหวังได้

คือเงินอย่างเดียว ใช้เงินรักษาตัว



6. ระลึกแต่ความหลัง

อาจจำเป็นเพราะจำเรื่องราวได้น้อยลง ลืมมากขึ้น ฉะนั้น

สุขภาพคือทรัพย์ จำไว้ แข็งแรงเข้าไว้ หาความสุขเสมอ



7. อย่ากลัวความตาย

เกิด แก่ เจ็บ ตาย เป็นเรื่องธรรมชาติ ทุกคนเท่าเทียมกัน ต้องมีความพร้อมด้านจิตใจ พอยมบาลมาเรียก ก็พร้อมที่จะไปได้เลย ต้องไม่มีการอาลัยอาวรณ์



ครบ 7 ข้อ

ยามลำบาก มากอุปสรรค

ต้องตั้งหลักให้มั่นคง

ยามได้ดี มียศสูงส่ง ต้องรู้ปลง ปลดปล่อยวาง



ฉะนั้นอย่าท้อ เวลาผ่านไปเงื่อนไขเปลี่ยน สถานการณ์ก็มักผันแปร อาจดีขึ้น ก็ได้

เราไม่จำเป็นต้องรวย เพราะมีเงินมาก แต่เราอาจรวยความสุขได้เพราะการให้



**ผมอ่านทุกครั้งกินใจทุกครั้งจึงส่งต่อมา และขอขอบคุณที่อ่านจนจบครับ ขอบคุณ

เขียนได้ดีก๊อปมาให้อ่านกัน

เราคือเพื่อนกัน

ไม่ใช่สายโลหิต ไม่ใช่ญาติ หากเป็นความผูกพันที่เกิดขึ้นโดยบังเอิญแท้ๆ

เป็นความประจวบเหมาะ เป็นความพอดีที่มาพบเจอ มาเรียน มาทำงานด้วยกัน มาร่วมชะตากรรมเดียวกัน แล้วนับจากนั้นก็ผูกพันกันเรื่อยมา ในฐานะเพื่อน

ลบไม่ออก แก้ไขไม่ได้

เว้นเสียแต่ว่า จะเปลี่ยนสถานะใหม่ให้เป็นศัตรูกัน ซึ่งโอกาสนั้นก็เป็นได้น้อยในหมู่เพื่อน

อายุล่วงมาถึงวันนี้ เพื่อนใหม่ไม่มีแล้ว ใจไม่อยากเปิดรับเข้ามาอีก ก็คงมีแต่เพื่อนเก่าสมัยเรียน ประถม- มัธยม - อุดมศึกษา - เริ่มทำงาน หรือ เรียนปริญญาบัตรอื่นๆ ซึ่งนับวันจะเหลือน้อยลงไป

เพื่อนเก่าแต่ละคน อายุก็ไล่ๆ กันกะเรา หรือแก่อ่อนกว่ากันไม่มาก บางคนไปไหนไม่ได้ ไปไม่ไหวแล้ว

บ้างก็ทำงานไกล อาศัยอยู่ไกล บ้างติดภาระของลูกบ้างเมียบ้าง กระทั่งธุระของหลาน รวมทั้งสังขารของตน

จะเห็นชัดเจนว่า มีการลดจำนวนครั้งที่นัด

นัดแต่ละทีก็มีจำนวนคนลดลง เพื่อนบางคนล่วงหน้าเสียชีวิตไปก่อนแล้ว ยามคิดถึง ก็ได้แต่จุดธูปเทียน เขียนชื่อ ยกมือพนม ทำบุญ ระลึกถึง

จะมีอะไรไปถึงหรือไม่ ไม่รู้ พิสูจน์ไม่ได้ แล้วจะมั่นใจได้อย่างไรว่าไปถึงเพื่อน ว่าเพื่อนจะได้รับ

"ดูแลกันยามมีชีวิต ยามเดือดร้อนนี่แหละครับ ดูแลกันตามกำลัง"

ถ้าเพื่อนไม่ช่วยเพื่อนแล้ว ใครล่ะครับจะช่วย คนอื่นเขายิ่งไม่รู้จักมักคุ้น ไม่ใช่เพื่อนกัน ใครเขาจะยื่นมือมา

ผิดพลาดไปบ้าง ห่างเหินไปหน่อย บกพร่องระหว่างกันไปบ้าง อภัยเถิดครับ

"ทำใจสบายๆ เปิดใจให้กว้าง เอื้อเฟื้อดูแลเกื้อกูลกันยามมีชีวิตดีที่สุดครับ"

เพราะเราคือ เพื่อนกัน

from: forward email

linux ubuntu view disk usage

to view disk usage on linux ubuntu, run this command

df -h -x tmpfs -x devtmpfs


sample result:

run shell script after connecting via ssh on linux / unix

If you want to run shell script after connecting to the server via ssh on linux or unix. Simple edit this file (depend on your shell)

• ~/.profile
• ~/.bash_profile
• ~/.zprofile
• ~/.login

then try to logout and re-login, the script will be executed automatically.

รู้ทัน "อารมณ์" ของการซื้อบ้าน ที่มักทำให้คุณตัดสินใจพลาดในตลาดอสังหา

มาดูกันว่า “อารมณ์” ของเราจะมีอิทธิพลต่อบ้านที่เราเลือกและราคาที่เราจ่ายอย่างไรบ้าง และถ้าเราไม่รู้ทันอารมณ์ของเราที่เกี่ยวข้องกับการได้เป็นเจ้าของบ้านอาจจะนำมาซึ่งการตัดสินใจซื้อบ้านแบบผิดๆ เหมือนที่เราเคยทำมาในอดีต



มันเป็นความจริงที่ว่า “บ้าน” เป็นทรัพย์สินที่เราใช้ “อารมณ์” ในการตัดสินใจมากกว่าการลงทุนประเภทอื่นมาก เพราะบ้านเป็นทั้งที่อยู่อาศัยให้เราได้ผ่อนคลายจากโลกที่วุ่นวายข้างนอก เป็นสถานที่ๆ เราเติบโต เริ่มต้นสร้างครอบครัว และก็เลี้ยงลูกเราต่อจนโต ทั้งยังแหล่งลงทุนที่หลายคนหวังว่าจะได้ผลตอบแทนที่มากกว่าเดิมในอนาคต ดังนั้นเราจึงผูกพันกับบ้านมากกว่าการลงทุนประเภทอื่น และหลายครั้ง เราก็มักปล่อยให้ความคิดของ “การเป็นเจ้าของ” (ownership) เข้ามามีอิทธิพลและบดบังหลักการใช้เหตุผลในการ “ซื้อบ้าน” จนทำให้เราได้รับผลกระทบจากความผิดพลาดในระยะยาว ยกตัวอย่างเวลาที่คนมักสนใจในขนาดและรูปแบบของตัวบ้านมากกว่าความจริงที่ว่า พวกเขาอยากจะใช้เวลาไปกับครอบครัวให้ได้มากที่สุด ดังนั้น พวกเขาก็อาจตัดสินใจซื้อบ้านที่ “เพอร์เฟ็ค” มาก แต่กลับต้องใช้เวลาเดินทางจากบ้านไปกลับที่ทำงานมากกว่า 2 ชั่วโมง แทนที่จะได้ใช้เวลาอยู่กับครอบครัวซะอย่างนั้น และนี่ก็เป็นข้อผิดพลาดทางด้านจิตวิทยาของคนซื้อและคนขายบ้าน ที่เรามักพบในตลาดอสังหาฯ



เพิกเฉยภาพรวม

สำหรับผู้ที่กำลังจะซื้อบ้าน พวกเขามักมองและถูกดึงดูดด้วยจุดน่าสนใจทางกายภาพของบ้าน แต่ละจุด อย่างเช่น สวนหลังบ้านที่กว้าง เฟอร์นิเจอร์สวยหรู ห้องนอนที่กว้างมาก เพราะเราเชื่อว่าสิ่งเหล่านี้จะทำให้เรามีความสุขมากขึ้นกว่าเดิม แต่บางครั้งมันก็ไม่เป็นอย่างนั้นเสมอไป เพราะการย้ายบ้านก็ได้อย่างเสียอย่างเหมือนกัน

สิ่งที่ต้องแลกในหลายๆ กรณีก็คือ ระยะเวลาในการเดินทาง หลายคนย้ายไปอยู่บ้านที่ใหญ่ขึ้นแต่ก็ไกลจากที่ทำงานมากขึ้นด้วยเช่นกัน ทำให้มีเวลาอยู่กับครอบครัวน้อยลงอีก ซึ่งการเดินทางไปกลับจากที่ทำงานนี้ก็มักไปลดทอนความสุขและเพิ่มความเครียดได้เหมือนกัน มีการศึกษาจาก Scandinavian Journal of Economics ที่ทำให้เห็นว่า คนที่ใช้เวลาในการเดินทางนานกว่า ในแง่ของความรู้สึก พวกเขาจะมีความอยู่ดีมีสุขน้อยกว่าคนที่ใช้เวลาเดินทางน้อย

มันง่ายเหลือเกินที่เราจะหลงเสน่ห์ไปกับความน่าสนใจและจุดเด่นทางแง่ของกายภาพต่างๆ ของบ้านที่จะซื้อ แต่ผู้ซื้อต้องไม่ลืมพิจารณาว่า บ้านที่จะซื้อจะส่งผลอย่างไรกับความสัมพันธ์ทางสังคมของเราบ้าง



มองข้ามรายจ่ายใหญ่ๆ

คนที่กำลังซื้อบ้านมองค่าใช้จ่ายเป็นส่วนๆ และไม่นำมาคิดรวมเป็นค่าใช้จ่ายทั้งหมดในการปรับแต่งบ้าน ซึ่งนำไปสู่การตัดสินใจผิดๆ เกี่ยวกับราคาแท้จริงที่พวกเขาต้องจ่ายไปกับบ้านหลังนั้น อย่างเช่น บางคนก็เอาเงินไปจ่ายเงินดาวน์ไว้มากเสียจนไม่เหลือเงินไว้ซื้อเฟอร์นิเจอร์หรือของตกแต่งบ้านที่พวกเขาต้องการ ดังนั้นเวลาที่คุณจะซื้อบ้าน คุณต้องคำนวณเงินในการตกแต่งและซื้อเฟอร์นิเจอร์ด้วยเช่นกัน



ชั่งน้ำหนักระหว่างการซื้อบ้านกับการเช่าบ้าน

ความกังวลใจด้านการเงินที่ใหญ่ที่สุดในการซื้อบ้านก็คือ “จริงๆ แล้ว คุณควรที่จะซื้อบ้านหรือเปล่า” ซึ่งมีผลการวิจัยที่บอกว่า มันมีประโยชน์ในด้านจิตวิทยาที่จะตัดสินใจซื้อไปเลย ในขณะเดียวกันก็มีประโยชน์ที่จะเก็บเป็นทางเลือกไว้ด้วย

การซื้อบ้านทำให้เกิดแรงสนับสนุนทางจิตใจสูงทีเดียว เพราะการซื้อบ้านทำให้ผู้ซื้อเกิดความรู้สึกที่ว่า “ได้เป็นเจ้าของบ้านแล้วนะ” ซึ่งนับว่าเป็นจุดยิ่งใหญ่สำคัญทีเดียว เพราะการเป็นเจ้าของบ้านทำให้ผู้ซื้อสามารถควบคุมอะไรได้มากขึ้นเพราะไม่ต้องไปคอยถามความเห็นจาก “ผู้ให้เช่า” (landlord) อีกต่อไป

แต่ในขณะที่ความรู้สึกได้เป็นเจ้าของเป็นเหตุผลหนึ่งในการซื้อบ้าน แต่ก็ยังมีอีกหลายองค์ประกอบที่คุณยังไม่เคยค้นพบเมื่อได้เป็นเจ้าของบ้านจริงๆ ดังนั้นคุณต้องเตรียมความพร้อม



คาดหวังว่าจะได้เงินคืนก้อนโต

สำหรับการขายบ้าน ความจริงคือ คนส่วนใหญ่ไม่ได้ขายบ้านในราคาก้อนโตอย่างที่คิด แต่ถึงกระนั้น ก็ยังมีคนอีกมากที่ตั้งราคาบ้านของพวกเขาไว้อย่างโลกสวยทีเดียว มีการศึกษาของอาจารย์มหาวิทยาลัย Yale ท่านหนึ่งที่ทำการสำรวจคนซื้อบ้าน ปรากฎว่า คนซื้อบ้านนั้นคาดหวังว่าราคาในอนาคตของบ้านจะเพิ่มสูงขึ้นมาก ทำให้พวกเขาซื้อบ้านในราคาที่ไม่ได้ดีนักเมื่อดูจากทำเลและสังคมโดยรอบ เพราะพวกเขาคิดว่าเป็นการลงทุนที่ดี

แม้ว่ายังไม่มีข้อสรุปชัดเจนว่าทำไมเจ้าของบ้านมักจะมีมุมมองต่ออนาคตที่ค่อนข้างสดใสมาก แต่นักวิชาการก็คิดว่าเป็นผลมาจาก “ภาพลวงของเงิน” คือ ความผิดพลาดที่เรามักไม่นำเอา “ค่าเงินเฟ้อ” เข้ามาพิจารณาด้วย

ลองคิดดูง่ายๆ ว่าเมื่อคุณได้บ้านจากคุณย่ามาเป็นมรดก คุณรู้ว่าราคาบ้านในปัจจุบันคือ 3 ล้าน แล้วคุณก็ดูราคาที่คุณย่าซื้อมาแค่ 5 แสน คุณก็คิดว่า “ว้าว ได้เงินเยอะเลย” แต่ที่มันดูเยอะเพราะคุณยังไม่ได้เอาเงินเฟ้อเข้ามาคำนวณในราคาบ้านเลย ดังนั้นคุณอาจจะไม่ได้ทำกำไรเท่าไรเมื่อเอาเงินเฟ้อมาคำนวณด้วย

ที่มา https://goo.gl/SF0YlG

"ความหลักแหลม"ที่สุดของมนุษย์ก็คือ "ความใจกว้าง"

"ความหลักแหลม"ที่สุดของมนุษย์ก็คือ "ความใจกว้าง"




ที่กรุงไทเปมีผู้รับเหมาก่อสร้างคนหนึ่ง เป็นคนหนุ่มที่ชาญฉลาดที่รู้กันทั้งวงการ มีหัวการค้าเป็นเลิศ ทำงานคล่องแคล่วว่องไว พร้อมลุยงานหนักมาตลอด หลายๆปีผ่านไป ก็ไปได้ไม่ไกล สุดท้ายหนี้สินล้นพ้นตัว จนถูกฟ้องล้มละลายในที่สุด




ในช่วงที่ชีวิตตกอับสุดๆ เขามักนั่งวิเคราะห์ถึงจุดบอดจุดอ่อนของตนอย่างละเอียด แต่ก็หาคำตอบให้ตนเองไม่ได้สักที




เพราะหากพูดถึงความเฉลียวฉลาด ความขยัน การวางแผน เขาไม่แพ้คนอื่นแน่นอน แต่ทำไมคนอื่นประสบความสำเร็จไปได้ดีกันทั้งนั้น แต่เขากลับห่างไกลจากความสำเร็จมากขึ้นเรื่อยๆ จนปัญญาสุดๆไม่รู้จะหันหน้าไปทางไหน




มีอยู่วันหนึ่งเขาเดินผ่านแผงขายหนังสือพิมพ์ข้างทาง ด้วยอารมณ์ที่เซ็งสุดกู่อยู่แล้ว ก็เลยซื้อหนังสือพิมพ์ติดมือมาฉบับหนึ่ง เปิดอ่านอย่างไม่ได้ตั้งใจ อ่านๆไป ตาสว่างขึ้นมาในทันใด มีข้อความหนึ่งบนหนังสือพิมพ์โดนใจแบบจุดประกายให้เขาสว่างไสวขึ้นมาอย่างทันตาเห็น หลังจากนั้น เขากลับมาเริ่มต้นอาชีพเดิมใหม่อีกครั้งด้วยเงินหนึ่งหมื่นเหรียญเท่าที่เขามีอยู่ในตอนนั้น




การกลับมาครั้งนี้ ธุรกิจของเขาเหมือนมีเวทย์มนต์ เริ่มจากรับตกแต่งร้านขายโชห่วยเล็กๆ ค่อยๆเดินใหม่ทีละก้าว จนสามารถลุยไปรับสร้างโรงงานปูนซีเมนต์ เริ่มจากการรับงานเหมาเล็กๆน้อยๆจากคนอื่นมาอีกทอดหนึ่ง จนสุดท้ายสามารถรับงานใหญ่ด้วยตัวเองอย่างเต็มรูปแบบ มีแต่ความราบรื่นมาตลอดทาง คนที่ร่วมค้าร่วมทุนหรือร่วมมือกับเขา ล้วนมีแต่ความสบายอกสบายใจและปนความแปลกใจในการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ของเขา ภายในเวลาไม่กี่ปี ทรัพย์สินของเขาเพิ่มจำนวนเป็นมูลค่าถึงร้อยล้านเหรียญ กลายเป็นเรื่องเล่าแสนมหัศจรรย์ในวงการก่อสร้าง




นักข่าวมากมายขอสัมภาษณ์เคล็ดลับในการกลับมาผงาดอย่างสง่าผ่าเผยของเขา เขาแค่พูดประโยคสั้นๆเพียงสี่พยางค์ว่า "รับแค่หกส่วน" เมื่อกาลเวลาผ่านไปปีแล้วปีเล่า ทรัพย์สินของเขาก็เพิ่มเป็นหมื่นล้านเหรียญในที่สุด




มีอยู่ครั้งหนึ่ง เขารับเชิญไปเป็นองค์ปาฐกที่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง คำถามจากนักศึกษาล้วนถามเกี่ยวกับเคล็ดลับอะไรที่ทำให้เขาสามารถแปลงเงินหมื่นเหรียญเป็นหมื่นล้านเหรียญ เขายิ้มก่อนตอบว่า "เพราะผมมักยืนกรานเสมอว่า ขอรับน้อยลงสักสองส่วนสิบ" สร้างความงุนงงให้กับเหล่านักศึกษายิ่งขึ้น




เขามองหน้านักศึกษาทุกคนที่มีสายตาเต็มไปด้วยความอยากรู้แห่งความสำเร็จของเขา ในที่สุด เขาจึงเริ่มต้นเล่าชีวิตจากช่วงที่เขาตกอับที่สุด เขาบอกว่าเขาเจอหนังสือพิมพ์ฉบับหนึ่งโดยบังเอิญ มีบทสัมภาษณ์นายลีเจอะไค่ ซึ่งเป็นลูกชายของนายลีกาชิง มหาเศรษฐีชาวฮ่องกง นั่นคือบทความที่จุดประกายให้มุมมองของเขาเปลี่ยนไป




คนสัมภาษณ์ถามนายลีเจอะไค่ว่า "คุณพ่อของคุณสอนเคล็ดลับอะไรให้คุณในการทำการค้า"




นายลีตอบว่า "ท่านไม่ได้สอนเคล็ดลับอะไรเกี่ยวกับเรื่องการค้าหรือการหาเงิน แต่ท่านเน้นสอนวิธีการวางตัวที่เหมาะสมให้ผม"




นายลีพูดต่อว่า "คุณพ่อย้ำเตือนผมอยู่เสมอ ลูกจะร่วมมือทำการค้าอะไรกับใครก็ได้ หากลูกได้รับส่วนแบ่งของกำไรมา เจ็ดส่วนสิบอาจจะดูสมเหตุสมผล แปดส่วนก็พอได้ แต่ตระกูลลีของเรา "รับแค่หกส่วน" ก็เพียงพอแล้ว"




เมื่อพูดมาถึงตอนนี้ เขาซึ่งยืนอยู่บนเวทีพูดอย่างเน้นย้ำว่า "บทสัมภาษณ์บทนี้ ผมบรรจงอ่านไม่ต่ำกว่าร้อยเที่ยว และในที่สุด ผมก็คิดว่าผมสามารถเข้าใจถึงแก่นแท้ของมัน จุดสูงสุดของการวางตัวก็คือ "ความใจกว้าง" เพราะฉะนั้น "ความหลักแหลม"ที่สุดของมนุษย์ก็คือ "ความใจกว้าง"




ลองคิดสักนิดจะตระหนักว่า นายลีกาชิงมักจะยินดีให้คนอื่นได้มากกว่าอีกสองส่วน มันจึงเป็นสาเหตุที่ว่า ใครๆก็อยากร่วมมือร่วมทุนกับนายลีกาชิง เพราะมีแต่ได้กับได้




แม้นายลีกาชิงมักจะยินดีที่จะรับแค่หกส่วนแทนที่จะรับแปดส่วน โอกาสการทำธุรกิจจึงเพิ่มขึ้นมากมาย ใครมีโปรเจ็คหรือโอกาสก็มักจะมาหาเขาก่อน ลองคิดดูว่าถ้าเขารับเต็มจำนวนทั้งแปดส่วน โอกาสร้อยครั้งอาจจะลดลงมาเหลือไม่กี่ครั้ง สรุปแล้ว ส่วนไหนจะได้เงินมากกว่า นั่นคือเคล็ดลับของความสำเร็จ"




"ผมประสบความล้มเหลวในช่วงแรกของชีวิต ล้วนมาจากการคิดเล็กคิดน้อยไม่ยอมให้มีอะไรเล็ดลอดหรือเสียเปรียบใคร ตรงกันข้าม กลับพยายามเค้นหาผลประโยชน์จากคู่ค้าให้มากเข้าไว้ เพราะคิดว่ากำไรยิ่งสูง ก็ย่อมหมายถึงความสำเร็จที่หอมหวาน ในที่สุด อาจดูดีเหมือนมีกำไรดีในวันนี้ แต่กลับพ่ายแพ้เสียอนาคตและโอกาสไปหมด"




ก่อนจบการปราศัย เขาได้หยิบเอาหนังสือพิมพ์เก่าๆออกมาจากกระเป๋าเอกสาร นั่นก็คือบทความที่เขาเอ่ยถึง หลายๆปีนี้ เขานำมันติดตัวเสมอ เพียงเพื่อเป็นเครื่องเตือนใจเตือนสติตัวเขาเอง บนช่องว่างของหนังสือพิมพ์ฉบับนั้น เขาใช้พู่กันจีนเขียนตัวหนังสือเล็กๆอย่างบรรจงว่า.....

"เจ็ดส่วนสิบอาจจะดูสมเหตุสมผล แปดส่วนก็คงได้ แต่ผมขอแค่หกส่วนสิบก็เพียงพอแล้ว"




นักธุรกิจในวงการอสังหาริมทรัพย์ผู้นี้ นามว่านายหลิน เจิ่น เจีย เป็นประธานบริษัท ฉวนเซิ่น พัฒนาอสังริมทรัพย์ จำกัด แห่งกรุงไทเป ปัจจุบันเขาเป็นเศรษฐีระดับต้นๆของใต้หวัน เขาบอกว่า ที่เล่ามาทั้งหมดนั้น ก็คือจุดเริ่มต้นของที่มาของทรัพย์สินหมื่นล้านเหรียญของเขาในวันนี้



***********




การมุ่งหาผลประโยชน์สูงสุด

เป็นเรื่องธรรมดาที่ใครๆเขาก็ทำกัน

แต่หากรู้จักแบ่งปันผลประโยชน์ให้ผู้อื่น

เขาผู้นั้นคือคนเหนือคน




คนใจกว้างที่ซื่อสัตย์

หนทางชีวิตเขาจะทั้งกว้างทั้งยาวไกลกว่าเสมอ




"ขจรศักดิ์"

Manage multiple bitbucket accounts

steps to manage multiple bitbucket accounts

1. create a new ssh key for the 2nd account

ssh-keygen -f ~/.ssh/<new ssh key name> -C "<your email>"

e.g. if i want to create key name "test", and my email is "test@gmail.com",
i will run the command > ssh-keygen -f ~/.ssh/test -C "test@gmail.com"
then you will get 2 new files, test & test.pub


2. add new key to the key manager

ssh-add ~/.ssh/<new ssh key name>

e.g. ssh-add ~/.ssh/test


3. copy ~/.ssh/<new ssh key name>.pub to bitbucket

- goto bitbucket.org and log-in

- goto "bitbucket settings" menu

- at the "security" menu, click "SSH keys"

- click "Add key"

- copy ~/.ssh/<new ssh key name>.pub

- paste your key


4. modify ~/.ssh/config like this

Host bitbucket.org

  Hostname bitbucket.org 

  IdentityFile ~/.ssh/id_rsa 

Host bitbucket-personal

  Hostname bitbucket.org 

  IdentityFile ~/.ssh/test

* i create the new host "bitbucket-personal" for my 2nd key, and set identityFile to my new key also

5. then you can clone your repository like this

git clone git@bitbucket-test:/.git

e.g. git clone git@bitbucket-personal:test/my-repo.git

Berkshire Hathaway Letters to Shareholders (1985)

BERKSHIRE HATHAWAY INC.

To the Shareholders of Berkshire Hathaway Inc.:

     You may remember the wildly upbeat message of last year’s 
report: nothing much was in the works but our experience had been 
that something big popped up occasionally.  This carefully-
crafted corporate strategy paid off in 1985.  Later sections of 
this report discuss (a) our purchase of a major position in 
Capital Cities/ABC, (b) our acquisition of Scott & Fetzer, (c) 
our entry into a large, extended term participation in the 
insurance business of Fireman’s Fund, and (d) our sale of our 
stock in General Foods.

     Our gain in net worth during the year was $613.6 million, or 
48.2%. It is fitting that the visit of Halley’s Comet coincided 
with this percentage gain: neither will be seen again in my 
lifetime.  Our gain in per-share book value over the last twenty-
one years (that is, since present management took over) has been 
from $19.46 to $1643.71, or 23.2% compounded annually, another 
percentage that will not be repeated.

    Two factors make anything approaching this rate of gain 
unachievable in the future.  One factor probably transitory - is 
a stock market that offers very little opportunity compared to 
the markets that prevailed throughout much of the 1964-1984 
period.  Today we cannot find significantly-undervalued equities 
to purchase for our insurance company portfolios.  The current 
situation is 180 degrees removed from that existing about a 
decade ago, when the only question was which bargain to choose.

     This change in the market also has negative implications for 
our present portfolio.  In our 1974 annual report I could say:  
“We consider several of our major holdings to have great 
potential for significantly increased values in future years.” I 
can’t say that now.  It’s true that our insurance companies 
currently hold major positions in companies with exceptional 
underlying economics and outstanding managements, just as they 
did in 1974.  But current market prices generously appraise these 
attributes, whereas they were ignored in 1974.  Today’s 
valuations mean that our insurance companies have no chance for 
future portfolio gains on the scale of those achieved in the 
past.

     The second negative factor, far more telling, is our size.  
Our equity capital is more than twenty times what it was only ten 
years ago.  And an iron law of business is that growth eventually 
dampens exceptional economics. just look at the records of high-
return companies once they have amassed even $1 billion of equity 
capital.  None that I know of has managed subsequently, over a 
ten-year period, to keep on earning 20% or more on equity while 
reinvesting all or substantially all of its earnings.  Instead, 
to sustain their high returns, such companies have needed to shed 
a lot of capital by way of either dividends or repurchases of 
stock.  Their shareholders would have been far better off if all 
earnings could have been reinvested at the fat returns earned by 
these exceptional businesses.  But the companies simply couldn’t 
turn up enough high-return opportunities to make that possible.

     Their problem is our problem.  Last year I told you that we 
needed profits of $3.9 billion over the ten years then coming up 
to earn 15% annually.  The comparable figure for the ten years 
now ahead is $5.7 billion, a 48% increase that corresponds - as 
it must mathematically - to the growth in our capital base during 
1985. (Here’s a little perspective: leaving aside oil companies, 
only about 15 U.S. businesses have managed to earn over $5.7 
billion during the past ten years.)

     Charlie Munger, my partner in managing Berkshire, and I are 
reasonably optimistic about Berkshire’s ability to earn returns 
superior to those earned by corporate America generally, and you 
will benefit from the company’s retention of all earnings as long 
as those returns are forthcoming.  We have several things going 
for us: (1) we don’t have to worry about quarterly or annual 
figures but, instead, can focus on whatever actions will maximize 
long-term value; (2) we can expand the business into any areas 
that make sense - our scope is not circumscribed by history, 
structure, or concept; and (3) we love our work.  All of these 
help.  Even so, we will also need a full measure of good fortune 
to average our hoped-for 15% - far more good fortune than was 
required for our past 23.2%.

     We need to mention one further item in the investment 
equation that could affect recent purchasers of our stock.  
Historically, Berkshire shares have sold modestly below intrinsic 
business value.  With the price there, purchasers could be 
certain (as long as they did not experience a widening of this 
discount) that their personal investment experience would at 
least equal the financial experience of the business.  But 
recently the discount has disappeared, and occasionally a modest 
premium has prevailed.

     The elimination of the discount means that Berkshire’s 
market value increased even faster than business value (which, 
itself, grew at a pleasing pace).  That was good news for any 
owner holding while that move took place, but it is bad news for 
the new or prospective owner.  If the financial experience of new 
owners of Berkshire is merely to match the future financial 
experience of the company, any premium of market value over 
intrinsic business value that they pay must be maintained.

     Management cannot determine market prices, although it can, 
by its disclosures and policies, encourage rational behavior by 
market participants.  My own preference, as perhaps you’d guess, 
is for a market price that consistently approximates business 
value.  Given that relationship, all owners prosper precisely as 
the business prospers during their period of ownership.  Wild 
swings in market prices far above and below business value do not 
change the final gains for owners in aggregate; in the end, 
investor gains must equal business gains.  But long periods of 
substantial undervaluation and/or overvaluation will cause the 
gains of the business to be inequitably distributed among various 
owners, with the investment result of any given owner largely 
depending upon how lucky, shrewd, or foolish he happens to be.

     Over the long term there has been a more consistent 
relationship between Berkshire’s market value and business value 
than has existed for any other publicly-traded equity with which 
I am familiar.  This is a tribute to you.  Because you have been 
rational, interested, and investment-oriented, the market price 
for Berkshire stock has almost always been sensible.  This 
unusual result has been achieved by a shareholder group with 
unusual demographics: virtually all of our shareholders are 
individuals, not institutions.  No other public company our size 
can claim the same.

     You might think that institutions, with their large staffs 
of highly-paid and experienced investment professionals, would be 
a force for stability and reason in financial markets.  They are 
not: stocks heavily owned and constantly monitored by 
institutions have often been among the most inappropriately 
valued.

     Ben Graham told a story 40 years ago that illustrates why 
investment professionals behave as they do: An oil prospector, 
moving to his heavenly reward, was met by St. Peter with bad 
news.  “You’re qualified for residence”, said St. Peter, “but, as 
you can see, the compound reserved for oil men is packed.  
There’s no way to squeeze you in.” After thinking a moment, the 
prospector asked if he might say just four words to the present 
occupants.  That seemed harmless to St. Peter, so the prospector 
cupped his hands and yelled, “Oil discovered in hell.” 
Immediately the gate to the compound opened and all of the oil 
men marched out to head for the nether regions.  Impressed, St. 
Peter invited the prospector to move in and make himself 
comfortable.  The prospector paused.  “No,” he said, “I think 
I’ll go along with the rest of the boys.  There might be some 
truth to that rumor after all.”

Sources of Reported Earnings

     The table on the next page shows the major sources of 
Berkshire’s reported earnings.  These numbers, along with far 
more detailed sub-segment numbers, are the ones that Charlie and 
I focus upon.  We do not find consolidated figures an aid in 
either managing or evaluating Berkshire and, in fact, never 
prepare them for internal use.

     Segment information is equally essential for investors 
wanting to know what is going on in a multi-line business.  
Corporate managers always have insisted upon such information 
before making acquisition decisions but, until a few years ago, 
seldom made it available to investors faced with acquisition and 
disposition decisions of their own.  Instead, when owners wishing 
to understand the economic realities of their business asked for 
data, managers usually gave them a we-can’t-tell-you-what-is-
going-on-because-it-would-hurt-the-company answer.  Ultimately 
the SEC ordered disclosure of segment data and management began 
supplying real answers.  The change in their behavior recalls an 
insight of Al Capone: “You can get much further with a kind word 
and a gun than you can with a kind word alone.”

In the table, amortization of Goodwill is not charged against the 
specific businesses but, for reasons outlined in the Appendix to 
my letter in the 1983 annual report, is aggregated as a separate 
item. (A compendium of the 1977-1984 letters is available upon 
request.) In the Business Segment Data and Management’s 
Discussion sections on pages 39-41 and 49-55, much additional 
information regarding our businesses is provided, including 
Goodwill and Goodwill Amortization figures for each of the 
segments.  I urge you to read those sections as well as Charlie 
Munger’s letter to Wesco shareholders, which starts on page 56.

                                                (000s omitted) 
                                  -----------------------------------------
                                                         Berkshire's Share 
                                                          of Net Earnings 
                                                         (after taxes and 
                                    Pre-Tax Earnings    minority interests)
                                  -------------------   -------------------
                                    1985       1984       1985       1984 
                                  --------   --------   --------   --------
Operating Earnings:
  Insurance Group:
    Underwriting ................ $(44,230)  $(48,060)  $(23,569)  $(25,955)
    Net Investment Income .......   95,217     68,903     79,716     62,059
  Associated Retail Stores ......      270     (1,072)       134       (579)
  Blue Chip Stamps ..............    5,763     (1,843)     2,813       (899)
  Buffalo News ..................   29,921     27,328     14,580     13,317
  Mutual Savings and Loan .......    2,622      1,456      4,016      3,151
  Nebraska Furniture Mart .......   12,686     14,511      5,181      5,917
  Precision Steel ...............    3,896      4,092      1,477      1,696
  See’s Candies .................   28,989     26,644     14,558     13,380
  Textiles ......................   (2,395)       418     (1,324)       226
  Wesco Financial ...............    9,500      9,777      4,191      4,828
  Amortization of Goodwill ......   (1,475)    (1,434)    (1,475)    (1,434)
  Interest on Debt ..............  (14,415)   (14,734)    (7,288)    (7,452)
  Shareholder-Designated 
     Contributions ..............   (4,006)    (3,179)    (2,164)    (1,716)
  Other .........................    3,106      4,932      2,102      3,475
                                  --------   --------   --------   --------
Operating Earnings ..............  125,449     87,739     92,948     70,014
Special General Foods Distribution   4,127      8,111      3,779      7,294
Special Washington Post 
   Distribution .................   14,877      ---       13,851      ---
Sales of Securities .............  468,903    104,699    325,237     71,587
                                  --------   --------   --------   --------
Total Earnings - all entities ... $613,356   $200,549   $435,815   $148,895
                                  ========   ========   ========   ======== 

     Our 1985 results include unusually large earnings from the 
sale of securities.  This fact, in itself, does not mean that we 
had a particularly good year (though, of course, we did).  
Security profits in a given year bear similarities to a college 
graduation ceremony in which the knowledge gained over four years 
is recognized on a day when nothing further is learned.  We may 
hold a stock for a decade or more, and during that period it may 
grow quite consistently in both business and market value.  In 
the year in which we finally sell it there may be no increase in 
value, or there may even be a decrease.  But all growth in value 
since purchase will be reflected in the accounting earnings of 
the year of sale. (If the stock owned is in our insurance 
subsidiaries, however, any gain or loss in market value will be 
reflected in net worth annually.) Thus, reported capital gains or 
losses in any given year are meaningless as a measure of how well 
we have done in the current year.

     A large portion of the realized gain in 1985 ($338 million 
pre-tax out of a total of $488 million) came about through the 
sale of our General Foods shares.  We held most of these shares 
since 1980, when we had purchased them at a price far below what 
we felt was their per/share business value.  Year by year, the 
managerial efforts of Jim Ferguson and Phil Smith substantially 
increased General Foods’ business value and, last fall, Philip 
Morris made an offer for the company that reflected the increase.  
We thus benefited from four factors: a bargain purchase price, a 
business with fine underlying economics, an able management 
concentrating on the interests of shareholders, and a buyer 
willing to pay full business value.  While that last factor is 
the only one that produces reported earnings, we consider 
identification of the first three to be the key to building value 
for Berkshire shareholders.  In selecting common stocks, we 
devote our attention to attractive purchases, not to the 
possibility of attractive sales.

     We have again reported substantial income from special 
distributions, this year from Washington Post and General Foods. 
(The General Foods transactions obviously took place well before 
the Philip Morris offer.) Distributions of this kind occur when 
we sell a portion of our shares in a company back to it 
simultaneously with its purchase of shares from other 
shareholders.  The number of shares we sell is contractually set 
so as to leave our percentage ownership in the company precisely 
the same after the sale as before.  Such a transaction is quite 
properly regarded by the IRS as substantially equivalent to a 
dividend since we, as a shareholder, receive cash while 
maintaining an unchanged ownership interest.  This tax treatment 
benefits us because corporate taxpayers, unlike individual 
taxpayers, incur much lower taxes on dividend income than on 
income from long-term capital gains. (This difference will be 
widened further if the House-passed tax bill becomes law: under 
its provisions, capital gains realized by corporations will be 
taxed at the same rate as ordinary income.) However, accounting 
rules are unclear as to proper treatment for shareholder 
reporting.  To conform with last year’s treatment, we have shown 
these transactions as capital gains.

     Though we have not sought out such transactions, we have 
agreed to them on several occasions when managements initiated 
the idea.  In each case we have felt that non-selling 
shareholders (all of whom had an opportunity to sell at the same 
price we received) benefited because the companies made their 
repurchases at prices below intrinsic business value.  The tax 
advantages we receive and our wish to cooperate with managements 
that are increasing values for all shareholders have sometimes 
led us to sell - but only to the extent that our proportional 
share of the business was undiminished.

     At this point we usually turn to a discussion of some of our 
major business units.  Before doing so, however, we should first 
look at a failure at one of our smaller businesses.  Our Vice 
Chairman, Charlie Munger, has always emphasized the study of 
mistakes rather than successes, both in business and other 
aspects of life.  He does so in the spirit of the man who said: 
“All I want to know is where I’m going to die so I’ll never go 
there.” You’ll immediately see why we make a good team: Charlie 
likes to study errors and I have generated ample material for 
him, particularly in our textile and insurance businesses.

Shutdown of Textile Business

     In July we decided to close our textile operation, and by 
yearend this unpleasant job was largely completed.  The history 
of this business is instructive.

     When Buffett Partnership, Ltd., an investment partnership of 
which I was general partner, bought control of Berkshire Hathaway 
21 years ago, it had an accounting net worth of $22 million, all 
devoted to the textile business.  The company’s intrinsic 
business value, however, was considerably less because the 
textile assets were unable to earn returns commensurate with 
their accounting value.  Indeed, during the previous nine years 
(the period in which Berkshire and Hathaway operated as a merged 
company) aggregate sales of $530 million had produced an 
aggregate loss of $10 million.  Profits had been reported from 
time to time but the net effect was always one step forward, two 
steps back.

     At the time we made our purchase, southern textile plants - 
largely non-union - were believed to have an important 
competitive advantage.  Most northern textile operations had 
closed and many people thought we would liquidate our business as 
well.

     We felt, however, that the business would be run much better 
by a long-time employee whom. we immediately selected to be 
president, Ken Chace.  In this respect we were 100% correct: Ken 
and his recent successor, Garry Morrison, have been excellent 
managers, every bit the equal of managers at our more profitable 
businesses.

     In early 1967 cash generated by the textile operation was 
used to fund our entry into insurance via the purchase of 
National Indemnity Company.  Some of the money came from earnings 
and some from reduced investment in textile inventories, 
receivables, and fixed assets.  This pullback proved wise: 
although much improved by Ken’s management, the textile business 
never became a good earner, not even in cyclical upturns.

     Further diversification for Berkshire followed, and 
gradually the textile operation’s depressing effect on our 
overall return diminished as the business became a progressively 
smaller portion of the corporation.  We remained in the business 
for reasons that I stated in the 1978 annual report (and 
summarized at other times also): “(1) our textile businesses are 
very important employers in their communities, (2) management has 
been straightforward in reporting on problems and energetic in 
attacking them, (3) labor has been cooperative and understanding 
in facing our common problems, and (4) the business should 
average modest cash returns relative to investment.” I further 
said, “As long as these conditions prevail - and we expect that 
they will - we intend to continue to support our textile business 
despite more attractive alternative uses for capital.”

     It turned out that I was very wrong about (4).  Though 1979 
was moderately profitable, the business thereafter consumed major 
amounts of cash. By mid-1985 it became clear, even to me, that 
this condition was almost sure to continue.  Could we have found 
a buyer who would continue operations, I would have certainly 
preferred to sell the business rather than liquidate it, even if 
that meant somewhat lower proceeds for us.  But the economics 
that were finally obvious to me were also obvious to others, and 
interest was nil.

     I won’t close down businesses of sub-normal profitability 
merely to add a fraction of a point to our corporate rate of 
return.  However, I also feel it inappropriate for even an 
exceptionally profitable company to fund an operation once it 
appears to have unending losses in prospect.  Adam Smith would 
disagree with my first proposition, and Karl Marx would disagree 
with my second; the middle ground is the only position that 
leaves me comfortable.

     I should reemphasize that Ken and Garry have been 
resourceful, energetic and imaginative in attempting to make our 
textile operation a success.  Trying to achieve sustainable 
profitability, they reworked product lines, machinery 
configurations and distribution arrangements.  We also made a 
major acquisition, Waumbec Mills, with the expectation of 
important synergy (a term widely used in business to explain an 
acquisition that otherwise makes no sense).  But in the end 
nothing worked and I should be faulted for not quitting sooner.  
A recent Business Week article stated that 250 textile mills have 
closed since 1980.  Their owners were not privy to any 
information that was unknown to me; they simply processed it more 
objectively.  I ignored Comte’s advice - “the intellect should be 
the servant of the heart, but not its slave” - and believed what 
I preferred to believe.

     The domestic textile industry operates in a commodity 
business, competing in a world market in which substantial excess 
capacity exists.  Much of the trouble we experienced was 
attributable, both directly and indirectly, to competition from 
foreign countries whose workers are paid a small fraction of the 
U.S. minimum wage.  But that in no way means that our labor force 
deserves any blame for our closing.  In fact, in comparison with 
employees of American industry generally, our workers were poorly 
paid, as has been the case throughout the textile business.  In 
contract negotiations, union leaders and members were sensitive 
to our disadvantageous cost position and did not push for 
unrealistic wage increases or unproductive work practices.  To 
the contrary, they tried just as hard as we did to keep us 
competitive.  Even during our liquidation period they performed 
superbly. (Ironically, we would have been better off financially 
if our union had behaved unreasonably some years ago; we then 
would have recognized the impossible future that we faced, 
promptly closed down, and avoided significant future losses.)

     Over the years, we had the option of making large capital 
expenditures in the textile operation that would have allowed us 
to somewhat reduce variable costs.  Each proposal to do so looked 
like an immediate winner.  Measured by standard return-on-
investment tests, in fact, these proposals usually promised 
greater economic benefits than would have resulted from 
comparable expenditures in our highly-profitable candy and 
newspaper businesses.

     But the promised benefits from these textile investments 
were illusory.  Many of our competitors, both domestic and 
foreign, were stepping up to the same kind of expenditures and, 
once enough companies did so, their reduced costs became the 
baseline for reduced prices industrywide.  Viewed individually, 
each company’s capital investment decision appeared cost-
effective and rational; viewed collectively, the decisions 
neutralized each other and were irrational (just as happens when 
each person watching a parade decides he can see a little better 
if he stands on tiptoes).  After each round of investment, all 
the players had more money in the game and returns remained 
anemic.

     Thus, we faced a miserable choice: huge capital investment 
would have helped to keep our textile business alive, but would 
have left us with terrible returns on ever-growing amounts of 
capital.  After the investment, moreover, the foreign competition 
would still have retained a major, continuing advantage in labor 
costs.  A refusal to invest, however, would make us increasingly 
non-competitive, even measured against domestic textile 
manufacturers.  I always thought myself in the position described 
by Woody Allen in one of his movies: “More than any other time in 
history, mankind faces a crossroads.  One path leads to despair 
and utter hopelessness, the other to total extinction.  Let us 
pray we have the wisdom to choose correctly.”

     For an understanding of how the to-invest-or-not-to-invest 
dilemma plays out in a commodity business, it is instructive to 
look at Burlington Industries, by far the largest U.S. textile 
company both 21 years ago and now.  In 1964 Burlington had sales 
of $1.2 billion against our $50 million.  It had strengths in 
both distribution and production that we could never hope to 
match and also, of course, had an earnings record far superior to 
ours.  Its stock sold at 60 at the end of 1964; ours was 13.

     Burlington made a decision to stick to the textile business, 
and in 1985 had sales of about $2.8 billion.  During the 1964-85 
period, the company made capital expenditures of about $3 
billion, far more than any other U.S. textile company and more 
than $200-per-share on that $60 stock.  A very large part of the 
expenditures, I am sure, was devoted to cost improvement and 
expansion.  Given Burlington’s basic commitment to stay in 
textiles, I would also surmise that the company’s capital 
decisions were quite rational.

     Nevertheless, Burlington has lost sales volume in real 
dollars and has far lower returns on sales and equity now than 20 
years ago.  Split 2-for-1 in 1965, the stock now sells at 34 -- 
on an adjusted basis, just a little over its $60 price in 1964.  
Meanwhile, the CPI has more than tripled.  Therefore, each share 
commands about one-third the purchasing power it did at the end 
of 1964.  Regular dividends have been paid but they, too, have 
shrunk significantly in purchasing power.

     This devastating outcome for the shareholders indicates what 
can happen when much brain power and energy are applied to a 
faulty premise.  The situation is suggestive of Samuel Johnson’s 
horse: “A horse that can count to ten is a remarkable horse - not 
a remarkable mathematician.” Likewise, a textile company that 
allocates capital brilliantly within its industry is a remarkable 
textile company - but not a remarkable business.

     My conclusion from my own experiences and from much 
observation of other businesses is that a good managerial record 
(measured by economic returns) is far more a function of what 
business boat you get into than it is of how effectively you row 
(though intelligence and effort help considerably, of course, in 
any business, good or bad).  Some years ago I wrote: “When a 
management with a reputation for brilliance tackles a business 
with a reputation for poor fundamental economics, it is the 
reputation of the business that remains intact.” Nothing has 
since changed my point of view on that matter.  Should you find 
yourself in a chronically-leaking boat, energy devoted to 
changing vessels is likely to be more productive than energy 
devoted to patching leaks.

                            *  *  *

     There is an investment postscript in our textile saga.  Some 
investors weight book value heavily in their stock-buying 
decisions (as I, in my early years, did myself).  And some 
economists and academicians believe replacement values are of 
considerable importance in calculating an appropriate price level 
for the stock market as a whole.  Those of both persuasions would 
have received an education at the auction we held in early 1986 
to dispose of our textile machinery.

     The equipment sold (including some disposed of in the few 
months prior to the auction) took up about 750,000 square feet of 
factory space in New Bedford and was eminently usable.  It 
originally cost us about $13 million, including $2 million spent 
in 1980-84, and had a current book value of $866,000 (after 
accelerated depreciation).  Though no sane management would have 
made the investment, the equipment could have been replaced new 
for perhaps $30-$50 million.

     Gross proceeds from our sale of this equipment came to 
$163,122.  Allowing for necessary pre- and post-sale costs, our 
net was less than zero.  Relatively modern looms that we bought 
for $5,000 apiece in 1981 found no takers at $50.  We finally 
sold them for scrap at $26 each, a sum less than removal costs.

     Ponder this: the economic goodwill attributable to two paper 
routes in Buffalo - or a single See’s candy store - considerably 
exceeds the proceeds we received from this massive collection of 
tangible assets that not too many years ago, under different 
competitive conditions, was able to employ over 1,000 people.

Three Very Good Businesses (and a Few Thoughts About Incentive 
Compensation)

     When I was 12, I lived with my grandfather for about four 
months.  A grocer by trade, he was also working on a book and 
each night he dictated a few pages to me.  The title - brace 
yourself - was “How to Run a Grocery Store and a Few Things I 
Have Learned About Fishing”.  My grandfather was sure that 
interest in these two subjects was universal and that the world 
awaited his views.  You may conclude from this section’s title 
and contents that I was overexposed to Grandpa’s literary style 
(and personality).

     I am merging the discussion of Nebraska Furniture Mart, 
See’s Candy Shops, and Buffalo Evening News here because the 
economic strengths, weaknesses, and prospects of these businesses 
have changed little since I reported to you a year ago.  The 
shortness of this discussion, however, is in no way meant to 
minimize the importance of these businesses to us: in 1985 they 
earned an aggregate of $72 million pre-tax.  Fifteen years ago, 
before we had acquired any of them, their aggregate earnings were 
about $8 million pre-tax.

     While an increase in earnings from $8 million to $72 million 
sounds terrific - and usually is - you should not automatically 
assume that to be the case.  You must first make sure that 
earnings were not severely depressed in the base year.  If they 
were instead substantial in relation to capital employed, an even 
more important point must be examined: how much additional 
capital was required to produce the additional earnings?

     In both respects, our group of three scores well.  First, 
earnings 15 years ago were excellent compared to capital then 
employed in the businesses.  Second, although annual earnings are 
now $64 million greater, the businesses require only about $40 
million more in invested capital to operate than was the case 
then.

     The dramatic growth in earning power of these three 
businesses, accompanied by their need for only minor amounts of 
capital, illustrates very well the power of economic goodwill 
during an inflationary period (a phenomenon explained in detail 
in the 1983 annual report).  The financial characteristics of 
these businesses have allowed us to use a very large portion of 
the earnings they generate elsewhere.  Corporate America, 
however, has had a different experience: in order to increase 
earnings significantly, most companies have needed to increase 
capital significantly also.  The average American business has 
required about $5 of additional capital to generate an additional 
$1 of annual pre-tax earnings.  That business, therefore, would 
have required over $300 million in additional capital from its 
owners in order to achieve an earnings performance equal to our 
group of three.

     When returns on capital are ordinary, an earn-more-by-
putting-up-more record is no great managerial achievement.  You 
can get the same result personally while operating from your 
rocking chair. just quadruple the capital you commit to a savings 
account and you will quadruple your earnings.  You would hardly 
expect hosannas for that particular accomplishment.  Yet, 
retirement announcements regularly sing the praises of CEOs who 
have, say, quadrupled earnings of their widget company during 
their reign - with no one examining whether this gain was 
attributable simply to many years of retained earnings and the 
workings of compound interest.

     If the widget company consistently earned a superior return 
on capital throughout the period, or if capital employed only 
doubled during the CEO’s reign, the praise for him may be well 
deserved.  But if return on capital was lackluster and capital 
employed increased in pace with earnings, applause should be 
withheld.  A savings account in which interest was reinvested 
would achieve the same year-by-year increase in earnings - and, 
at only 8% interest, would quadruple its annual earnings in 18 
years.

     The power of this simple math is often ignored by companies 
to the detriment of their shareholders.  Many corporate 
compensation plans reward managers handsomely for earnings 
increases produced solely, or in large part, by retained earnings 
- i.e., earnings withheld from owners.  For example, ten-year, 
fixed-price stock options are granted routinely, often by 
companies whose dividends are only a small percentage of 
earnings.

     An example will illustrate the inequities possible under 
such circumstances.  Let’s suppose that you had a $100,000 
savings account earning 8% interest and “managed” by a trustee 
who could decide each year what portion of the interest you were 
to be paid in cash.  Interest not paid out would be “retained 
earnings” added to the savings account to compound.  And let’s 
suppose that your trustee, in his superior wisdom, set the “pay-
out ratio” at one-quarter of the annual earnings.

     Under these assumptions, your account would be worth 
$179,084 at the end of ten years.  Additionally, your annual 
earnings would have increased about 70% from $8,000 to $13,515 
under this inspired management.  And, finally, your “dividends” 
would have increased commensurately, rising regularly from $2,000 
in the first year to $3,378 in the tenth year.  Each year, when 
your manager’s public relations firm prepared his annual report 
to you, all of the charts would have had lines marching skyward.

     Now, just for fun, let’s push our scenario one notch further 
and give your trustee-manager a ten-year fixed-price option on 
part of your “business” (i.e., your savings account) based on its 
fair value in the first year.  With such an option, your manager 
would reap a substantial profit at your expense - just from 
having held on to most of your earnings.  If he were both 
Machiavellian and a bit of a mathematician, your manager might 
also have cut the pay-out ratio once he was firmly entrenched.

     This scenario is not as farfetched as you might think.  Many 
stock options in the corporate world have worked in exactly that 
fashion: they have gained in value simply because management 
retained earnings, not because it did well with the capital in 
its hands.

     Managers actually apply a double standard to options.  
Leaving aside warrants (which deliver the issuing corporation 
immediate and substantial compensation), I believe it is fair to 
say that nowhere in the business world are ten-year fixed-price 
options on all or a portion of a business granted to outsiders.  
Ten months, in fact, would be regarded as extreme.  It would be 
particularly unthinkable for managers to grant a long-term option 
on a business that was regularly adding to its capital.  Any 
outsider wanting to secure such an option would be required to 
pay fully for capital added during the option period.

     The unwillingness of managers to do-unto-outsiders, however, 
is not matched by an unwillingness to do-unto-themselves. 
(Negotiating with one’s self seldom produces a barroom brawl.) 
Managers regularly engineer ten-year, fixed-price options for 
themselves and associates that, first, totally ignore the fact 
that retained earnings automatically build value and, second, 
ignore the carrying cost of capital.  As a result, these managers 
end up profiting much as they would have had they had an option 
on that savings account that was automatically building up in 
value.

     Of course, stock options often go to talented, value-adding 
managers and sometimes deliver them rewards that are perfectly 
appropriate. (Indeed, managers who are really exceptional almost 
always get far less than they should.) But when the result is 
equitable, it is accidental.  Once granted, the option is blind 
to individual performance.  Because it is irrevocable and 
unconditional (so long as a manager stays in the company), the 
sluggard receives rewards from his options precisely as does the 
star.  A managerial Rip Van Winkle, ready to doze for ten years, 
could not wish for a better “incentive” system.

     (I can’t resist commenting on one long-term option given an 
“outsider”: that granted the U.S. Government on Chrysler shares 
as partial consideration for the government’s guarantee of some 
lifesaving loans.  When these options worked out well for the 
government, Chrysler sought to modify the payoff, arguing that 
the rewards to the government were both far greater than intended 
and outsize in relation to its contribution to Chrysler’s 
recovery.  The company’s anguish over what it saw as an imbalance 
between payoff and performance made national news.  That anguish 
may well be unique: to my knowledge, no managers - anywhere - 
have been similarly offended by unwarranted payoffs arising from 
options granted to themselves or their colleagues.)

     Ironically, the rhetoric about options frequently describes 
them as desirable because they put managers and owners in the 
same financial boat.  In reality, the boats are far different.  
No owner has ever escaped the burden of capital costs, whereas a 
holder of a fixed-price option bears no capital costs at all.  An 
owner must weigh upside potential against downside risk; an 
option holder has no downside.  In fact, the business project in 
which you would wish to have an option frequently is a project in 
which you would reject ownership. (I’ll be happy to accept a 
lottery ticket as a gift - but I’ll never buy one.)

     In dividend policy also, the option holders’ interests are 
best served by a policy that may ill serve the owner.  Think back 
to the savings account example.  The trustee, holding his option, 
would benefit from a no-dividend policy.  Conversely, the owner 
of the account should lean to a total payout so that he can 
prevent the option-holding manager from sharing in the account’s 
retained earnings.

     Despite their shortcomings, options can be appropriate under 
some circumstances.  My criticism relates to their indiscriminate 
use and, in that connection, I would like to emphasize three 
points:

     First, stock options are inevitably tied to the overall 
performance of a corporation.  Logically, therefore, they should 
be awarded only to those managers with overall responsibility.  
Managers with limited areas of responsibility should have 
incentives that pay off in relation to results under their 
control.  The .350 hitter expects, and also deserves, a big 
payoff for his performance - even if he plays for a cellar-
dwelling team.  And the .150 hitter should get no reward - even 
if he plays for a pennant winner.  Only those with overall 
responsibility for the team should have their rewards tied to its 
results.

     Second, options should be structured carefully.  Absent 
special factors, they should have built into them a retained-
earnings or carrying-cost factor.  Equally important, they should 
be priced realistically.  When managers are faced with offers for 
their companies, they unfailingly point out how unrealistic 
market prices can be as an index of real value.  But why, then, 
should these same depressed prices be the valuations at which 
managers sell portions of their businesses to themselves? (They 
may go further: officers and directors sometimes consult the Tax 
Code to determine the lowest prices at which they can, in effect, 
sell part of the business to insiders.  While they’re at it, they 
often elect plans that produce the worst tax result for the 
company.) Except in highly unusual cases, owners are not well 
served by the sale of part of their business at a bargain price - 
whether the sale is to outsiders or to insiders.  The obvious 
conclusion: options should be priced at true business value.

     Third, I want to emphasize that some managers whom I admire 
enormously - and whose operating records are far better than mine 
- disagree with me regarding fixed-price options.  They have 
built corporate cultures that work, and fixed-price options have 
been a tool that helped them.  By their leadership and example, 
and by the use of options as incentives, these managers have 
taught their colleagues to think like owners.  Such a Culture is 
rare and when it exists should perhaps be left intact - despite 
inefficiencies and inequities that may infest the option program.  
“If it ain’t broke, don’t fix it” is preferable to “purity at any 
price”.

     At Berkshire, however, we use an incentive@compensation 
system that rewards key managers for meeting targets in their own 
bailiwicks.  If See’s does well, that does not produce incentive 
compensation at the News - nor vice versa.  Neither do we look at 
the price of Berkshire stock when we write bonus checks.  We 
believe good unit performance should be rewarded whether 
Berkshire stock rises, falls, or stays even.  Similarly, we think 
average performance should earn no special rewards even if our 
stock should soar.  “Performance”, furthermore, is defined in 
different ways depending upon the underlying economics of the 
business: in some our managers enjoy tailwinds not of their own 
making, in others they fight unavoidable headwinds.

     The rewards that go with this system can be large.  At our 
various business units, top managers sometimes receive incentive 
bonuses of five times their base salary, or more, and it would 
appear possible that one manager’s bonus could top $2 million in 
1986. (I hope so.) We do not put a cap on bonuses, and the 
potential for rewards is not hierarchical.  The manager of a 
relatively small unit can earn far more than the manager of a 
larger unit if results indicate he should.  We believe, further, 
that such factors as seniority and age should not affect 
incentive compensation (though they sometimes influence basic 
compensation).  A 20-year-old who can hit .300 is as valuable to 
us as a 40-year-old performing as well.

     Obviously, all Berkshire managers can use their bonus money 
(or other funds, including borrowed money) to buy our stock in 
the market.  Many have done just that - and some now have large 
holdings.  By accepting both the risks and the carrying costs 
that go with outright purchases, these managers truly walk in the 
shoes of owners.

     Now let’s get back - at long last - to our three businesses:

     At Nebraska Furniture Mart our basic strength is an 
exceptionally low-cost operation that allows the business to 
regularly offer customers the best values available in home 
furnishings.  NFM is the largest store of its kind in the 
country.  Although the already-depressed farm economy worsened 
considerably in 1985, the store easily set a new sales record.  I 
also am happy to report that NFM’s Chairman, Rose Blumkin (the 
legendary “Mrs.  B”), continues at age 92 to set a pace at the 
store that none of us can keep up with.  She’s there wheeling and 
dealing seven days a week, and I hope that any of you who visit 
Omaha will go out to the Mart and see her in action.  It will 
inspire you, as it does me.

     At See’s we continue to get store volumes that are far 
beyond those achieved by any competitor we know of.  Despite the 
unmatched consumer acceptance we enjoy, industry trends are not 
good, and we continue to experience slippage in poundage sales on 
a same-store basis.  This puts pressure on per-pound costs.  We 
now are willing to increase prices only modestly and, unless we 
can stabilize per-shop poundage, profit margins will narrow.

     At the News volume gains are also difficult to achieve.  
Though linage increased during 1985, the gain was more than 
accounted for by preprints.  ROP linage (advertising printed on 
our own pages) declined.  Preprints are far less profitable than 
ROP ads, and also more vulnerable to competition.  In 1985, the 
News again controlled costs well and our household penetration 
continues to be exceptional.

     One problem these three operations do not have is 
management.  At See’s we have Chuck Huggins, the man we put in 
charge the day we bought the business.  Selecting him remains one 
of our best business decisions.  At the News we have Stan Lipsey, 
a manager of equal caliber.  Stan has been with us 17 years, and 
his unusual business talents have become more evident with every 
additional level of responsibility he has tackled.  And, at the 
Mart, we have the amazing Blumkins - Mrs. B, Louie, Ron, Irv, and 
Steve - a three-generation miracle of management.

     I consider myself extraordinarily lucky to be able to work 
with managers such as these.  I like them personally as much as I 
admire them professionally.

Insurance Operations

     Shown below is an updated version of our usual table, 
listing two key figures for the insurance industry:

                         Yearly Change       Combined Ratio
                          in Premiums      after Policyholder
                          Written (%)          Dividends
                         -------------     ------------------
     1972 ...............    10.2                  96.2
     1973 ...............     8.0                  99.2
     1974 ...............     6.2                 105.4
     1975 ...............    11.0                 107.9
     1976 ...............    21.9                 102.4
     1977 ...............    19.8                  97.2
     1978 ...............    12.8                  97.5
     1979 ...............    10.3                 100.6
     1980 ...............     6.0                 103.1
     1981 ...............     3.9                 106.0
     1982 ...............     4.4                 109.7
     1983 ...............     4.5                 111.9
     1984 (Revised) .....     9.2                 117.9
     1985 (Estimated) ...    20.9                 118.0

Source: Best’s Aggregates and Averages

     The combined ratio represents total insurance costs (losses 
incurred plus expenses) compared to revenue from premiums: a 
ratio below 100 indicates an underwriting profit, and one above 
100 indicates a loss.

     The industry’s 1985 results were highly unusual.  The 
revenue gain was exceptional, and had insured losses grown at 
their normal rate of most recent years - that is, a few points 
above the inflation rate - a significant drop in the combined 
ratio would have occurred.  But losses in 1985 didn’t cooperate, 
as they did not in 1984.  Though inflation slowed considerably in 
these years, insured losses perversely accelerated, growing by 
16% in 1984 and by an even more startling 17% in 1985.  The 
year’s growth in losses therefore exceeds the inflation rate by 
over 13 percentage points, a modern record.

     Catastrophes were not the culprit in this explosion of loss 
cost.  True, there were an unusual number of hurricanes in 1985, 
but the aggregate damage caused by all catastrophes in 1984 and 
1985 was about 2% of premium volume, a not unusual proportion.  
Nor was there any burst in the number of insured autos, houses, 
employers, or other kinds of “exposure units”.

     A partial explanation for the surge in the loss figures is 
all the additions to reserves that the industry made in 1985.  As 
results for the year were reported, the scene resembled a revival 
meeting: shouting “I’ve sinned, I’ve sinned”, insurance managers 
rushed forward to confess they had under reserved in earlier 
years.  Their corrections significantly affected 1985 loss 
numbers.

     A more disturbing ingredient in the loss surge is the 
acceleration in “social” or “judicial” inflation.  The insurer’s 
ability to pay has assumed overwhelming importance with juries 
and judges in the assessment of both liability and damages.  More 
and more, “the deep pocket” is being sought and found, no matter 
what the policy wording, the facts, or the precedents.

     This judicial inflation represents a wild card in the 
industry’s future, and makes forecasting difficult.  
Nevertheless, the short-term outlook is good.  Premium growth 
improved as 1985 went along (quarterly gains were an estimated 
15%, 19%, 24%, and 22%) and, barring a supercatastrophe, the 
industry’s combined ratio should fall sharply in 1986.

     The profit improvement, however, is likely to be of short 
duration.  Two economic principles will see to that.  First, 
commodity businesses achieve good levels of profitability only 
when prices are fixed in some manner or when capacity is short.  
Second, managers quickly add to capacity when prospects start to 
improve and capital is available.

     In my 1982 report to you, I discussed the commodity nature 
of the insurance industry extensively.  The typical policyholder 
does not differentiate between products but concentrates instead 
on price.  For many decades a cartel-like procedure kept prices 
up, but this arrangement has disappeared for good.  The insurance 
product now is priced as any other commodity for which a free 
market exists: when capacity is tight, prices will be set 
remuneratively; otherwise, they will not be.

     Capacity currently is tight in many lines of insurance - 
though in this industry, unlike most, capacity is an attitudinal 
concept, not a physical fact.  Insurance managers can write 
whatever amount of business they feel comfortable writing, 
subject only to pressures applied by regulators and Best’s, the 
industry’s authoritative rating service.  The comfort level of 
both managers and regulators is tied to capital.  More capital 
means more comfort, which in turn means more capacity.  In the 
typical commodity business, furthermore, such as aluminum or 
steel, a long gestation precedes the birth of additional 
capacity.  In the insurance industry, capital can be secured 
instantly.  Thus, any capacity shortage can be eliminated in 
short order.

     That’s exactly what’s going on right now.  In 1985, about 15 
insurers raised well over $3 billion, piling up capital so that 
they can write all the business possible at the better prices now 
available.  The capital-raising trend has accelerated 
dramatically so far in 1986.

     If capacity additions continue at this rate, it won’t be 
long before serious price-cutting appears and next a fall in 
profitability.  When the fall comes, it will be the fault of the 
capital-raisers of 1985 and 1986, not the price-cutters of 198X. 
(Critics should be understanding, however: as was the case in our 
textile example, the dynamics of capitalism cause each insurer to 
make decisions that for itself appear sensible, but that 
collectively slash profitability.)

     In past reports, I have told you that Berkshire’s strong 
capital position - the best in the industry - should one day 
allow us to claim a distinct competitive advantage in the 
insurance market.  With the tightening of the market, that day 
arrived.  Our premium volume more than tripled last year, 
following a long period of stagnation.  Berkshire’s financial 
strength (and our record of maintaining unusual strength through 
thick and thin) is now a major asset for us in securing good 
business.

     We correctly foresaw a flight to quality by many large 
buyers of insurance and reinsurance who belatedly recognized that 
a policy is only an IOU - and who, in 1985, could not collect on 
many of their IOUs.  These buyers today are attracted to 
Berkshire because of its strong capital position.  But, in a 
development we did not foresee, we also are finding buyers drawn 
to us because our ability to insure substantial risks sets us 
apart from the crowd.

     To understand this point, you need a few background facts 
about large risks.  Traditionally, many insurers have wanted to 
write this kind of business.  However, their willingness to do so 
has been almost always based upon reinsurance arrangements that 
allow the insurer to keep just a small portion of the risk itself 
while passing on (“laying off”) most of the risk to its 
reinsurers.  Imagine, for example, a directors and officers 
(“D & O”) liability policy providing $25 million of coverage.  
By various “excess-of-loss” reinsurance contracts, the company 
issuing that policy might keep the liability for only the first 
$1 million of any loss that occurs.  The liability for any loss 
above that amount up to $24 million would be borne by the 
reinsurers of the issuing insurer.  In trade parlance, a company 
that issues large policies but retains relatively little of the 
risk for its own account writes a large gross line but a small 
net line.

     In any reinsurance arrangement, a key question is how the 
premiums paid for the policy should be divided among the various 
“layers” of risk.  In our D & O policy, for example. what part of 
the premium received should be kept by the issuing company to 
compensate it fairly for taking the first $1 million of risk and 
how much should be passed on to the reinsurers to compensate them 
fairly for taking the risk between $1 million and $25 million?

     One way to solve this problem might be deemed the Patrick 
Henry approach: “I have but one lamp by which my feet are guided, 
and that is the lamp of experience.” In other words, how much of 
the total premium would reinsurers have needed in the past to 
compensate them fairly for the losses they actually had to bear?

     Unfortunately, the lamp of experience has always provided 
imperfect illumination for reinsurers because so much of their 
business is “long-tail”, meaning it takes many years before they 
know what their losses are.  Lately, however, the light has not 
only been dim but also grossly misleading in the images it has 
revealed.  That is, the courts’ tendency to grant awards that are 
both huge and lacking in precedent makes reinsurers’ usual 
extrapolations or inferences from past data a formula for 
disaster.  Out with Patrick Henry and in with Pogo: “The future 
ain’t what it used to be.”

     The burgeoning uncertainties of the business, coupled with 
the entry into reinsurance of many unsophisticated participants, 
worked in recent years in favor of issuing companies writing a 
small net line: they were able to keep a far greater percentage 
of the premiums than the risk.  By doing so, the issuing 
companies sometimes made money on business that was distinctly 
unprofitable for the issuing and reinsuring companies combined. 
(This result was not necessarily by intent: issuing companies 
generally knew no more than reinsurers did about the ultimate 
costs that would be experienced at higher layers of risk.) 
Inequities of this sort have been particularly pronounced in 
lines of insurance in which much change was occurring and losses 
were soaring; e.g., professional malpractice, D & 0, products 
liability, etc.  Given these circumstances, it is not surprising 
that issuing companies remained enthusiastic about writing 
business long after premiums became woefully inadequate on a 
gross basis.

     An example of just how disparate results have been for 
issuing companies versus their reinsurers is provided by the 1984 
financials of one of the leaders in large and unusual risks.  In 
that year the company wrote about $6 billion of business and kept 
around $2 1/2 billion of the premiums, or about 40%.  It gave the 
remaining $3 1/2 billion to reinsurers.  On the part of the 
business kept, the company’s underwriting loss was less than $200 
million - an excellent result in that year.  Meanwhile, the part 
laid off produced a loss of over $1.5 billion for the reinsurers.  
Thus, the issuing company wrote at a combined ratio of well under 
110 while its reinsurers, participating in precisely the same 
policies, came in considerably over 140.  This result was not 
attributable to natural catastrophes; it came from run-of-the-
mill insurance losses (occurring, however, in surprising 
frequency and size).  The issuing company’s 1985 report is not 
yet available, but I would predict it will show that dramatically 
unbalanced results continued.

     A few years such as this, and even slow-witted reinsurers 
can lose interest, particularly in explosive lines where the 
proper split in premium between issuer and reinsurer remains 
impossible to even roughly estimate.  The behavior of reinsurers 
finally becomes like that of Mark Twain’s cat: having once sat on 
a hot stove, it never did so again - but it never again sat on a 
cold stove, either.  Reinsurers have had so many unpleasant 
surprises in long-tail casualty lines that many have decided 
(probably correctly) to give up the game entirely, regardless of 
price inducements.  Consequently, there has been a dramatic pull-
back of reinsurance capacity in certain important lines.

     This development has left many issuing companies under 
pressure.  They can no longer commit their reinsurers, time after 
time, for tens of millions per policy as they so easily could do 
only a year or two ago, and they do not have the capital and/or 
appetite to take on large risks for their own account.  For many 
issuing companies, gross capacity has shrunk much closer to net 
capacity - and that is often small, indeed.

     At Berkshire we have never played the lay-it-off-at-a-profit 
game and, until recently, that put us at a severe disadvantage in 
certain lines.  Now the tables are turned: we have the 
underwriting capability whereas others do not.  If we believe the 
price to be right, we are willing to write a net line larger than 
that of any but the largest insurers.  For instance, we are 
perfectly willing to risk losing $10 million of our own money on 
a single event, as long as we believe that the price is right and 
that the risk of loss is not significantly correlated with other 
risks we are insuring.  Very few insurers are willing to risk 
half that much on single events - although, just a short while 
ago, many were willing to lose five or ten times that amount as 
long as virtually all of the loss was for the account of their 
reinsurers.

     In mid-1985 our largest insurance company, National 
Indemnity Company, broadcast its willingness to underwrite large 
risks by running an ad in three issues of an insurance weekly.  
The ad solicited policies of only large size: those with a 
minimum premium of $1 million.  This ad drew a remarkable 600 
replies and ultimately produced premiums totaling about $50 
million. (Hold the applause: it’s all long-tail business and it 
will be at least five years before we know whether this marketing 
success was also an underwriting success.) Today, our insurance 
subsidiaries continue to be sought out by brokers searching for 
large net capacity.

     As I have said, this period of tightness will pass; insurers 
and reinsurers will return to underpricing.  But for a year or 
two we should do well in several segments of our insurance 
business.  Mike Goldberg has made many important improvements in 
the operation (prior mismanagement by your Chairman having 
provided him ample opportunity to do so).  He has been 
particularly successful recently in hiring young managers with 
excellent potential.  They will have a chance to show their stuff 
in 1986.

     Our combined ratio has improved - from 134 in 1984 to 111 in 
1985 - but continues to reflect past misdeeds.  Last year I told 
you of the major mistakes I had made in loss-reserving, and 
promised I would update you annually on loss-development figures.  
Naturally, I made this promise thinking my future record would be 
much improved.  So far this has not been the case.  Details on 
last year’s loss development are on pages 50-52.  They reveal 
significant underreserving at the end of 1984, as they did in the 
several years preceding.

     The only bright spot in this picture is that virtually all 
of the underreserving revealed in 1984 occurred in the 
reinsurance area - and there, in very large part, in a few 
contracts that were discontinued several years ago.  This 
explanation, however, recalls all too well a story told me many 
years ago by the then Chairman of General Reinsurance Company.  
He said that every year his managers told him that “except for 
the Florida hurricane” or “except for Midwestern tornadoes”, they 
would have had a terrific year.  Finally he called the group 
together and suggested that they form a new operation - the 
Except-For Insurance Company - in which they would henceforth 
place all of the business that they later wouldn’t want to count.

     In any business, insurance or otherwise, “except for” should 
be excised from the lexicon.  If you are going to play the game, 
you must count the runs scored against you in all nine innings.  
Any manager who consistently says “except for” and then reports 
on the lessons he has learned from his mistakes may be missing 
the only important lesson - namely, that the real mistake is not 
the act, but the actor.

     Inevitably, of course, business errors will occur and the 
wise manager will try to find the proper lessons in them.  But 
the trick is to learn most lessons from the experiences of 
others.  Managers who have learned much from personal experience 
in the past usually are destined to learn much from personal 
experience in the future.

     GEICO, 38%-owned by Berkshire, reported an excellent year in 
1985 in premium growth and investment results, but a poor year - 
by its lofty standards - in underwriting.  Private passenger auto 
and homeowners insurance were the only important lines in the 
industry whose results deteriorated significantly during the 
year.  GEICO did not escape the trend, although its record was 
far better than that of virtually all its major competitors.

     Jack Byrne left GEICO at mid-year to head Fireman’s Fund, 
leaving behind Bill Snyder as Chairman and Lou Simpson as Vice 
Chairman.  Jack’s performance in reviving GEICO from near-
bankruptcy was truly extraordinary, and his work resulted in 
enormous gains for Berkshire.  We owe him a great deal for that.

     We are equally indebted to Jack for an achievement that 
eludes most outstanding leaders: he found managers to succeed him 
who have talents as valuable as his own.  By his skill in 
identifying, attracting and developing Bill and Lou, Jack 
extended the benefits of his managerial stewardship well beyond 
his tenure.

Fireman’s Fund Quota-Share Contract

     Never one to let go of a meal ticket, we have followed Jack 
Byrne to Fireman’s Fund (“FFIC”) where he is Chairman and CEO of 
the holding company.

     On September 1, 1985 we became a 7% participant in all of 
the business in force of the FFIC group, with the exception of 
reinsurance they write for unaffiliated companies.  Our contract 
runs for four years, and provides that our losses and costs will 
be proportionate to theirs throughout the contract period.  If 
there is no extension, we will thereafter have no participation 
in any ongoing business.  However, for a great many years in the 
future, we will be reimbursing FFIC for our 7% of the losses that 
occurred in the September 1, 1985 - August 31, 1989 period.

     Under the contract FFIC remits premiums to us promptly and 
we reimburse FFIC promptly for expenses and losses it has paid.  
Thus, funds generated by our share of the business are held by us 
for investment.  As part of the deal, I’m available to FFIC for 
consultation about general investment strategy.  I’m not 
involved, however, in specific investment decisions of FFIC, nor 
is Berkshire involved in any aspect of the company’s underwriting 
activities.

     Currently FFIC is doing about $3 billion of business, and it 
will probably do more as rates rise.  The company’s September 1, 
1985 unearned premium reserve was $1.324 billion, and it 
therefore transferred 7% of this, or $92.7 million, to us at 
initiation of the contract.  We concurrently paid them $29.4 
million representing the underwriting expenses that they had 
incurred on the transferred premium.  All of the FFIC business is 
written by National Indemnity Company, but two-sevenths of it is 
passed along to Wesco-Financial Insurance Company (“Wes-FIC”), a 
new company organized by our 80%-owned subsidiary, Wesco 
Financial Corporation.  Charlie Munger has some interesting 
comments about Wes-FIC and the reinsurance business on pages 60-
62.

     To the Insurance Segment tables on page 41, we have added a 
new line, labeled Major Quota Share Contracts.  The 1985 results 
of the FFIC contract are reported there, though the newness of 
the arrangement makes these results only very rough 
approximations.

After the end of the year, we secured another quota-share 
contract, whose 1986 volume should be over $50 million.  We hope 
to develop more of this business, and industry conditions suggest 
that we could: a significant number of companies are generating 
more business than they themselves can prudently handle.  Our 
financial strength makes us an attractive partner for such 
companies.

Marketable Securities

We show below our 1985 yearend net holdings in marketable 
equities.  All positions with a market value over $25 million are 
listed, and the interests attributable to minority shareholders 
of Wesco and Nebraska Furniture Mart are excluded.

No. of Shares                                           Cost       Market
-------------                                        ----------  ----------
                                                         (000s omitted)
  1,036,461    Affiliated Publications, Inc. .......   $ 3,516    $  55,710
    900,800    American Broadcasting Companies, Inc.    54,435      108,997
  2,350,922    Beatrice Companies, Inc. ............   106,811      108,142
  6,850,000    GEICO Corporation ...................    45,713      595,950
  2,379,200    Handy & Harman ......................    27,318       43,718
    847,788    Time, Inc. ..........................    20,385       52,669
  1,727,765    The Washington Post Company .........     9,731      205,172
                                                     ----------  ----------
                                                       267,909    1,170,358
               All Other Common Stockholdings ......     7,201       27,963
                                                     ----------  ----------
               Total Common Stocks                    $275,110   $1,198,321
                                                     ==========  ==========

     We mentioned earlier that in the past decade the investment 
environment has changed from one in which great businesses were 
totally unappreciated to one in which they are appropriately 
recognized.  The Washington Post Company (“WPC”) provides an 
excellent example.

     We bought all of our WPC holdings in mid-1973 at a price of 
not more than one-fourth of the then per-share business value of 
the enterprise.  Calculating the price/value ratio required no 
unusual insights.  Most security analysts, media brokers, and 
media executives would have estimated WPC’s intrinsic business 
value at $400 to $500 million just as we did.  And its $100 
million stock market valuation was published daily for all to 
see.  Our advantage, rather, was attitude: we had learned from 
Ben Graham that the key to successful investing was the purchase 
of shares in good businesses when market prices were at a large 
discount from underlying business values.

     Most institutional investors in the early 1970s, on the 
other hand, regarded business value as of only minor relevance 
when they were deciding the prices at which they would buy or 
sell.  This now seems hard to believe.  However, these 
institutions were then under the spell of academics at 
prestigious business schools who were preaching a newly-fashioned 
theory: the stock market was totally efficient, and therefore 
calculations of business value - and even thought, itself - were 
of no importance in investment activities. (We are enormously 
indebted to those academics: what could be more advantageous in 
an intellectual contest - whether it be bridge, chess, or stock 
selection than to have opponents who have been taught that 
thinking is a waste of energy?)

     Through 1973 and 1974, WPC continued to do fine as a 
business, and intrinsic value grew.  Nevertheless, by yearend 
1974 our WPC holding showed a loss of about 25%, with market 
value at $8 million against our cost of $10.6 million.  What we 
had thought ridiculously cheap a year earlier had become a good 
bit cheaper as the market, in its infinite wisdom, marked WPC 
stock down to well below 20 cents on the dollar of intrinsic 
value.

     You know the happy outcome.  Kay Graham, CEO of WPC, had the 
brains and courage to repurchase large quantities of stock for 
the company at those bargain prices, as well as the managerial 
skills necessary to dramatically increase business values.  
Meanwhile, investors began to recognize the exceptional economics 
of the business and the stock price moved closer to underlying 
value.  Thus, we experienced a triple dip: the company’s business 
value soared upward, per-share business value increased 
considerably faster because of stock repurchases and, with a 
narrowing of the discount, the stock price outpaced the gain in 
per-share business value.

     We hold all of the WPC shares we bought in 1973, except for 
those sold back to the company in 1985’s proportionate 
redemption.  Proceeds from the redemption plus yearend market 
value of our holdings total $221 million.

     If we had invested our $10.6 million in any of a half-dozen 
media companies that were investment favorites in mid-1973, the 
value of our holdings at yearend would have been in the area of 
$40 - $60 million.  Our gain would have far exceeded the gain in 
the general market, an outcome reflecting the exceptional 
economics of the media business.  The extra $160 million or so we 
gained through ownership of WPC came, in very large part, from 
the superior nature of the managerial decisions made by Kay as 
compared to those made by managers of most media companies.  Her 
stunning business success has in large part gone unreported but 
among Berkshire shareholders it should not go unappreciated.

     Our Capital Cities purchase, described in the next section, 
required me to leave the WPC Board early in 1986.  But we intend 
to hold indefinitely whatever WPC stock FCC rules allow us to.  
We expect WPC’s business values to grow at a reasonable rate, and 
we know that management is both able and shareholder-oriented.  
However, the market now values the company at over $1.8 billion, 
and there is no way that the value can progress from that level 
at a rate anywhere close to the rate possible when the company’s 
valuation was only $100 million.  Because market prices have also 
been bid up for our other holdings, we face the same vastly-
reduced potential throughout our portfolio.

     You will notice that we had a significant holding in 
Beatrice Companies at yearend.  This is a short-term arbitrage 
holding - in effect, a parking place for money (though not a 
totally safe one, since deals sometimes fall through and create 
substantial losses).  We sometimes enter the arbitrage field when 
we have more money than ideas, but only to participate in 
announced mergers and sales.  We would be a lot happier if the 
funds currently employed on this short-term basis found a long-
term home.  At the moment, however, prospects are bleak.

     At yearend our insurance subsidiaries had about $400 million 
in tax-exempt bonds, of which $194 million at amortized cost were 
issues of Washington Public Power Supply System (“WPPSS”) 
Projects 1, 2, and 3. 1 discussed this position fully last year, 
and explained why we would not disclose further purchases or 
sales until well after the fact (adhering to the policy we follow 
on stocks).  Our unrealized gain on the WPPSS bonds at yearend 
was $62 million, perhaps one-third arising from the upward 
movement of bonds generally, and the remainder from a more 
positive investor view toward WPPSS 1, 2, and 3s.  Annual tax-
exempt income from our WPPSS issues is about $30 million.

Capital Cities/ABC, Inc.

     Right after yearend, Berkshire purchased 3 million shares of 
Capital Cities/ABC, Inc. (“Cap Cities”) at $172.50 per share, the 
market price of such shares at the time the commitment was made 
early in March, 1985.  I’ve been on record for many years about 
the management of Cap Cities: I think it is the best of any 
publicly-owned company in the country.  And Tom Murphy and Dan 
Burke are not only great managers, they are precisely the sort of 
fellows that you would want your daughter to marry.  It is a 
privilege to be associated with them - and also a lot of fun, as 
any of you who know them will understand.

     Our purchase of stock helped Cap Cities finance the $3.5 
billion acquisition of American Broadcasting Companies.  For Cap 
Cities, ABC is a major undertaking whose economics are likely to 
be unexciting over the next few years.  This bothers us not an 
iota; we can be very patient. (No matter how great the talent or 
effort, some things just take time: you can’t produce a baby in 
one month by getting nine women pregnant.)

     As evidence of our confidence, we have executed an unusual 
agreement: for an extended period Tom, as CEO (or Dan, should he 
be CEO) votes our stock.  This arrangement was initiated by 
Charlie and me, not by Tom.  We also have restricted ourselves in 
various ways regarding sale of our shares.  The object of these 
restrictions is to make sure that our block does not get sold to 
anyone who is a large holder (or intends to become a large 
holder) without the approval of management, an arrangement 
similar to ones we initiated some years ago at GEICO and 
Washington Post.

     Since large blocks frequently command premium prices, some 
might think we have injured Berkshire financially by creating 
such restrictions.  Our view is just the opposite.  We feel the 
long-term economic prospects for these businesses - and, thus, 
for ourselves as owners - are enhanced by the arrangements.  With 
them in place, the first-class managers with whom we have aligned 
ourselves can focus their efforts entirely upon running the 
businesses and maximizing long-term values for owners.  Certainly 
this is much better than having those managers distracted by 
“revolving-door capitalists” hoping to put the company “in play”. 
(Of course, some managers place their own interests above those 
of the company and its owners and deserve to be shaken up - but, 
in making investments, we try to steer clear of this type.)

     Today, corporate instability is an inevitable consequence of 
widely-diffused ownership of voting stock.  At any time a major 
holder can surface, usually mouthing reassuring rhetoric but 
frequently harboring uncivil intentions.  By circumscribing our 
blocks of stock as we often do, we intend to promote stability 
where it otherwise might be lacking.  That kind of certainty, 
combined with a good manager and a good business, provides 
excellent soil for a rich financial harvest.  That’s the economic 
case for our arrangements.

     The human side is just as important.  We don’t want managers 
we like and admire - and who have welcomed a major financial 
commitment by us - to ever lose any sleep wondering whether 
surprises might occur because of our large ownership.  I have 
told them there will be no surprises, and these agreements put 
Berkshire’s signature where my mouth is.  That signature also 
means the managers have a corporate commitment and therefore need 
not worry if my personal participation in Berkshire’s affairs 
ends prematurely (a term I define as any age short of three 
digits).

     Our Cap Cities purchase was made at a full price, reflecting 
the very considerable enthusiasm for both media stocks and media 
properties that has developed in recent years (and that, in the 
case of some property purchases, has approached a mania). it’s no 
field for bargains.  However, our Cap Cities investment allies us 
with an exceptional combination of properties and people - and we 
like the opportunity to participate in size.

     Of course, some of you probably wonder why we are now buying 
Cap Cities at $172.50 per share given that your Chairman, in a 
characteristic burst of brilliance, sold Berkshire’s holdings in 
the same company at $43 per share in 1978-80.  Anticipating your 
question, I spent much of 1985 working on a snappy answer that 
would reconcile these acts.

     A little more time, please.

Acquisition of Scott & Fetzer

     Right after yearend we acquired The Scott & Fetzer Company 
(“Scott Fetzer”) of Cleveland for about $320 million. (In 
addition, about $90 million of pre-existing Scott Fetzer debt 
remains in place.) In the next section of this report I describe 
the sort of businesses that we wish to buy for Berkshire.  Scott 
Fetzer is a prototype - understandable, large, well-managed, a 
good earner.

     The company has sales of about $700 million derived from 17 
businesses, many leaders in their fields.  Return on invested 
capital is good to excellent for most of these businesses.  Some 
well-known products are Kirby home-care systems, Campbell 
Hausfeld air compressors, and Wayne burners and water pumps.

     World Book, Inc. - accounting for about 40% of Scott 
Fetzer’s sales and a bit more of its income - is by far the 
company’s largest operation.  It also is by far the leader in its 
industry, selling more than twice as many encyclopedia sets 
annually as its nearest competitor.  In fact, it sells more sets 
in the U.S. than its four biggest competitors combined.

     Charlie and I have a particular interest in the World Book 
operation because we regard its encyclopedia as something 
special.  I’ve been a fan (and user) for 25 years, and now have 
grandchildren consulting the sets just as my children did.  World 
Book is regularly rated the most useful encyclopedia by teachers, 
librarians and consumer buying guides.  Yet it sells for less 
than any of its major competitors. Childcraft, another World 
Book, Inc. product, offers similar value.  This combination of 
exceptional products and modest prices at World Book, Inc. helped 
make us willing to pay the price demanded for Scott Fetzer, 
despite declining results for many companies in the direct-
selling industry.

     An equal attraction at Scott Fetzer is Ralph Schey, its CEO 
for nine years.  When Ralph took charge, the company had 31 
businesses, the result of an acquisition spree in the 1960s.  He 
disposed of many that did not fit or had limited profit 
potential, but his focus on rationalizing the original potpourri 
was not so intense that he passed by World Book when it became 
available for purchase in 1978.  Ralph’s operating and capital-
allocation record is superb, and we are delighted to be 
associated with him.

     The history of the Scott Fetzer acquisition is interesting, 
marked by some zigs and zags before we became involved.  The 
company had been an announced candidate for purchase since early 
1984.  A major investment banking firm spent many months 
canvassing scores of prospects, evoking interest from several.  
Finally, in mid-1985 a plan of sale, featuring heavy 
participation by an ESOP (Employee Stock Ownership Plan), was 
approved by shareholders.  However, as difficulty in closing 
followed, the plan was scuttled.

     I had followed this corporate odyssey through the 
newspapers.  On October 10, well after the ESOP deal had fallen 
through, I wrote a short letter to Ralph, whom I did not know.  I 
said we admired the company’s record and asked if he might like 
to talk.  Charlie and I met Ralph for dinner in Chicago on 
October 22 and signed an acquisition contract the following week.

     The Scott Fetzer acquisition, plus major growth in our 
insurance business, should push revenues above $2 billion in 
1986, more than double those of 1985.

Miscellaneous

     The Scott Fetzer purchase illustrates our somewhat haphazard 
approach to acquisitions.  We have no master strategy, no 
corporate planners delivering us insights about socioeconomic 
trends, and no staff to investigate a multitude of ideas 
presented by promoters and intermediaries.  Instead, we simply 
hope that something sensible comes along - and, when it does, we 
act.

     To give fate a helping hand, we again repeat our regular 
“business wanted” ad.  The only change from last year’s copy is 
in (1): because we continue to want any acquisition we make to 
have a measurable impact on Berkshire’s financial results, we 
have raised our minimum profit requirement.

     Here’s what we’re looking for:
     (1) large purchases (at least $10 million of after-tax 
         earnings),
     (2) demonstrated consistent earning power (future 
         projections are of little interest to us, nor are 
         “turn-around” situations),
     (3) businesses earning good returns on equity while 
         employing little or no debt,
     (4) management in place (we can’t supply it),
     (5) simple businesses (if there’s lots of technology, we 
         won’t understand it),
     (6) an offering price (we don’t want to waste our time 
         or that of the seller by talking, even preliminarily, 
         about a transaction when price is unknown).
 
     We will not engage in unfriendly takeovers.  We can promise 
complete confidentiality and a very fast answer - customarily 
within five minutes - as to whether we’re interested.  We prefer 
to buy for cash, but will consider issuance of stock when we 
receive as much in intrinsic business value as we give.  Indeed, 
following recent advances in the price of Berkshire stock, 
transactions involving stock issuance may be quite feasible.  We 
invite potential sellers to check us out by contacting people 
with whom we have done business in the past.  For the right 
business - and the right people - we can provide a good home.

     On the other hand, we frequently get approached about 
acquisitions that don’t come close to meeting our tests: new 
ventures, turnarounds, auction-like sales, and the ever-popular 
(among brokers) “I’m-sure-something-will-work-out-if-you-people-
get-to-know-each-other”.  None of these attracts us in the least.

                           *  *  *
 
     Besides being interested in the purchases of entire 
businesses as described above, we are also interested in the 
negotiated purchase of large, but not controlling, blocks of 
stock, as in our Cap Cities purchase.  Such purchases appeal to 
us only when we are very comfortable with both the economics of 
the business and the ability and integrity of the people running 
the operation.  We prefer large transactions: in the unusual case 
we might do something as small as $50 million (or even smaller), 
but our preference is for commitments many times that size.

                           *  *  *

     About 96.8% of all eligible shares participated in 
Berkshire’s 1985 shareholder-designated contributions program.  
Total contributions made through the program were $4 million, and 
1,724 charities were recipients.  We conducted a plebiscite last 
year in order to get your views about this program, as well as 
about our dividend policy.  (Recognizing that it’s possible to 
influence the answers to a question by the framing of it, we 
attempted to make the wording of ours as neutral as possible.) We 
present the ballot and the results in the Appendix on page 69. I 
think it’s fair to summarize your response as highly supportive 
of present policies and your group preference - allowing for the 
tendency of people to vote for the status quo - to be for 
increasing the annual charitable commitment as our asset values 
build.

     We urge new shareholders to read the description of our 
shareholder-designated contributions program that appears on 
pages 66 and 67.  If you wish to participate in future programs, 
we strongly urge that you immediately make sure that your shares 
are registered in the name of the actual owner, not in “street” 
name or nominee name.  Shares not so registered on September 30, 
1986 will be ineligible for the 1986 program.
 
                           *  *  *

     Five years ago we were required by the Bank Holding Company 
Act of 1969 to dispose of our holdings in The Illinois National 
Bank and Trust Company of Rockford, Illinois.  Our method of 
doing so was unusual: we announced an exchange ratio between 
stock of Rockford Bancorp Inc. (the Illinois National’s holding 
company) and stock of Berkshire, and then let each of our 
shareholders - except me - make the decision as to whether to 
exchange all, part, or none of his Berkshire shares for Rockford 
shares.  I took the Rockford stock that was left over and thus my 
own holding in Rockford was determined by your decisions.  At the 
time I said, “This technique embodies the world’s oldest and most 
elementary system of fairly dividing an object.  Just as when you 
were a child and one person cut the cake and the other got first 
choice, I have tried to cut the company fairly, but you get first 
choice as to which piece you want.”

     Last fall Illinois National was sold.  When Rockford’s 
liquidation is completed, its shareholders will have received 
per-share proceeds about equal to Berkshire’s per-share intrinsic 
value at the time of the bank’s sale.  I’m pleased that this 
five-year result indicates that the division of the cake was 
reasonably equitable.
 
     Last year I put in a plug for our annual meeting, and you 
took me up on the invitation.  Over 250 of our more than 3,000 
registered shareholders showed up.  Those attending behaved just 
as those present in previous years, asking the sort of questions 
you would expect from intelligent and interested owners.  You can 
attend a great many annual meetings without running into a crowd 
like ours. (Lester Maddox, when Governor of Georgia, was 
criticized regarding the state’s abysmal prison system.  “The 
solution”, he said, “is simple.  All we need is a better class of 
prisoners.” Upgrading annual meetings works the same way.)

     I hope you come to this year’s meeting, which will be held 
on May 20 in Omaha.  There will be only one change: after 48 
years of allegiance to another soft drink, your Chairman, in an 
unprecedented display of behavioral flexibility, has converted to 
the new Cherry Coke.  Henceforth, it will be the Official Drink 
of the Berkshire Hathaway Annual Meeting.

     And bring money: Mrs. B promises to have bargains galore if 
you will pay her a visit at The Nebraska Furniture Mart after the 
meeting.


                                           Warren E. Buffett
                                           Chairman of the Board

March 4, 1986

from http://www.berkshirehathaway.com/letters/1985.html